Текст и перевод песни ReTo - Kanarek

Kanarek

Kiedy czuję, że schody prowadzą w dół mnie
Nie rozumiem, czemu nogi idą w dół, nie
A ja kroczę dumnie, kroczę dumnie
Czemu kroczę dumnie? Nie rozumiem wciąż

Tworzę wizje, które tworzą pętle
A pętle chcą wchodzić na szyję, przez łeb
Mam krzywiznę, to sufit przez serce
Chce zgnieść mnie i dusi mnie, kiedy biorę wdech
Znów smakuję powietrze, nie dusząc się
A moja klatka zamyka je w środku
I nie wiem, czy traktuje je jak kanarka
I krusząc go, chcę żeby zdechł w niej na końcu
Nie odczuwam tak bodźców, co kłują jak gwoździe
Które trzymam w szklance, by wypić je duszkiem
Zgniatając w zarodku to, co zwę kanarkiem, powyżej wyraźnie
A co życiodajne, życie ma odbierać, chyba coś nie tak jest
Moja głowa mówi mi, że nie mam zmartwień
Serce kona, kiedy ona chce je całkiem
Pochłonąć, zagłuszyć i wypluć coś wcześniej mieliła
Je w paszczy przez jakieś dwa lata
A ponoć to uczy wysiłku i daje efekty
Jak zechcesz naprawiać tu coś
I to nie prosta sprawa jest, bo
Jak Ci głowa z organem chce toczyć batalię
Często sprawia, że z mózgu jest coś
Raczej bardziej niż orzech i we łbie bakalie masz

Wyję do księżyca, wyję, wyję, oh!
Wyje moja dusza, chyba chce wyjść stąd
A ja się nie ruszam, pójdzie do lamusa
Jeśli jej nie złapię, pójdzie znaleźć własny kąt

Zęby gryzą nadgarstki, zegarki zsuwają przez palce
Się, patrze się na nie
Czas uderza w posadzki na tarczy
Wskazówki wskazują, że czas już na zmianę
Lecz nie widać zmienników, ni dłoni
Które schodzą z góry, byś mógł za nie złapać
Ja po ścianie, biegnę do sufitu
Próbując w dłoń złapać, choć jeden co spada
Światło chce mnie oślepić, złośliwe jak zawsze
Jak patrzę się na nie
A brałbym je w garście, gdyby materiałem
Mogło stać się na me zawołanie, oh
Krzyczę by coś mogło mnie uciszyć
Paradoks - ja cichy, a dusza mi jęczy
Moja głowa już serca nie słyszy
I czas się nie liczy, jak biedny pieniędzy
Noszę puste kieszenie, w umyśle
Półkule się biją z myślami o miejsce
Lewa z prawą by miały się nieźle
Lecz tamte batalie prowadzą na wejście
Ściany krwawią próbując to zamknąć
Jak płuca powietrze (Jak płuca powietrze)
A kanarki już łzawią od ścisku w tej klatce
I każdy ucieknie, oh

Kiedy czuję, że schody prowadzą w dół mnie
Nie rozumiem, czemu nogi idą w dół, nie
A ja kroczę dumnie, kroczę dumnie
Czemu kroczę dumnie? Nie rozumiem wciąż

Канарейка

Когда чувствую, что ступени ведут меня вниз,
Не понимаю, почему ноги идут вниз, нет,
А я шагаю гордо, шагаю гордо,
Почему шагаю гордо? Всё ещё не понимаю.

Создаю видения, которые создают петли,
А петли хотят залезть на шею, через голову,
У меня искривление, это потолок через сердце,
Хочет раздавить меня и душит, когда я вдыхаю.
Снова чувствую вкус воздуха, не задыхаясь,
А моя клетка запирает его внутри.
И не знаю, обращаюсь ли я с ним, как с канарейкой,
И, сокрушая его, хочу, чтобы он сдох в ней в конце.
Не ощущаю так стимулов, что колют, как гвозди,
Которые держу в стакане, чтобы выпить их залпом,
Раздавливая в зародыше то, что зову канарейкой, вышесказанное ясно,
А что жизнеспособное, должно отнимать жизнь, кажется, что-то не так.
Моя голова говорит мне, что у меня нет забот,
Сердце умирает, когда она хочет его полностью
Поглотить, заглушить и выплюнуть то, что раньше перемалывала
В пасти около двух лет.
А говорят, что это учит усилиям и дает результаты,
Если захочешь тут что-то исправить.
И это не простое дело, ведь
Когда твоя голова хочет сражаться с органом,
Часто получается, что из мозга что-то,
Скорее больше, чем орех, и в голове у тебя сухофрукты.

Вою на луну, вою, вою, о!
Воет моя душа, кажется, хочет уйти отсюда,
А я не двигаюсь, уйдет в небытие,
Если я её не поймаю, уйдет искать свой угол.

Зубы кусают запястья, часы соскальзывают с пальцев,
Смотрю на них.
Время бьет в пол на циферблате,
Стрелки указывают, что пора меняться,
Но не видно сменщиков, ни рук,
Которые спускаются сверху, чтобы ты мог за них схватиться.
Я по стене, бегу к потолку,
Пытаясь схватить в ладонь хотя бы один, что падает.
Свет хочет меня ослепить, злобный, как всегда,
Когда я смотрю на него.
А я брал бы его в горсти, если бы материалом
Могло стать по моему зову, о!
Кричу, чтобы что-то могло меня заставить замолчать,
Парадокс - я тихий, а душа моя стонет.
Моя голова уже не слышит сердца,
И время не считается, как бедный денег.
Ношу пустые карманы, в уме
Полушария дерутся с мыслями за место,
Левое с правым, чтобы им было хорошо,
Но те баталии ведут на вход.
Стены кровоточат, пытаясь это закрыть,
Как легкие воздух (Как легкие воздух),
А канарейки уже плачут от тесноты в этой клетке,
И каждый убежит, о!

Когда чувствую, что ступени ведут меня вниз,
Не понимаю, почему ноги идут вниз, нет,
А я шагаю гордо, шагаю гордо,
Почему шагаю гордо? Всё ещё не понимаю.