Текст песни Avaz Shode - Reza Pishro , Satrap , Ali Owj , Sina Sae

آه
من هنوز حال و هوای تهران تو سَرمه
میدونی؟ خودِ خود میرداماد
هه، یادش بخیر
حتی قبل از این که بیام
اون جا داشتم پیاده روی میکردم
شب آخر، هه
عوض شده یه چیزایی تو سرم
خبری نی از رفیقای تو محل
یه سریشون جوری دهنمو گاییدن
که دلتنگم میشم قیدِ تلفنو میزنم
جمع دیگه، جورِ دیگه دلو میزنن
از این به اون گِله ی تو رو میبَرن
پله میکننت بری پایین درو میبندن
انگار عشق اینا رو میکنه بی ادب (آ)
موزیک کاری میکنه که در زمان وا بشه
گاهی وقتا هنوز رپِ فارسی برام صامته
میدرخشیدیم و بودیم گوش و چشمِ هم
قبل اون روزا که حاشیه رو اعصابت راه بره
پایِ کار هم بودیم که جا به جا بشه
یکی "فا" ی خالی اون یکی میتونست "لا" بده
با هم متحد بودیم هر کی پا استعدادشه
به همدیگه گیر میدادیم سر یه "واو" و "د"
هر کی که با جنون تو بازیه یادشه
میدونه بالاتر از کوکائینه دوپامین شعر
الهام جدید برامون سوغاتی بهشته
بهش متحدیم مثل مروارید عشق
ما به دوراهی خوردیم و وسطشو کندیم
راهِ درستو فهمیدیم وقتی غلطشو رفتیم
سدای بینمونو میکنه کلکشو تقدیر
بدونِ این که بدونیم داره کجا میره ذهن (آها)
بگو چه قدر به هم روحیه میدیم؟
چی شد که جمع ما رو پاشوند یه مشت کونی بی ریخت؟
خون برادرامونو تو شیشه خُرده میریزیم
چرا خودمونم داریم پا به دوریه میدیم؟
دیگه مردِ توی آینه رو نمیشناسیمش
میدونی جمله ای نمیگنجه پشتِ این قافیه
هر ستاره ای داره تبدیل به خدا میشه و
حواریونی راه نمیره پشتِ عیسی دیگه
عوض شده یه چیزایی تو سرم
خبری نی از رفیقای تو محل
یه سریشون جوری دهنمو گاییدن
که دلتنگم میشم قیدِ تلفنو میزنم
جمع دیگه، جورِ دیگه دلو میزنن
از این به اون گِله ی تو رو میبَرن
پله میکننت بری پایین درو میبندن
انگار عشق اینا رو میکنه بی ادب
این از اون موضوعاست که احساسی میشم و
وقتی میرم توش حس میکنم انگار میمیرم
نمیدونم این اشکام چرا میریزن
مقصرِ اصلیو تهران میبینم
یه ماه و یه تنهایی، یه صدا جیرجیرک و
همه تصویرایی که میکنن حسابی گیجم
با این چشام میدیدم که راهِ موفقیت
یعنی بچاقی بیشتر و
این جا دقیقاً همون جایی بود که شادی میرفت
من به ذات اعتقاد ندارم و آموزشو میشناسم
آموزش هم محصول قانونه و سیاست
تو به یه فساد نامرئی آلوده شدی راحت
بی خبر از این که دارن تابوتتو میسازن
کی نمیخواد از این حالت آژیته درآد
وقتی من و مغضم شدیم یه ماشین زمان
و کاغذم منو میبرَه مثل قالیچه هوا
این که تاریکه الآن نمیخوام عادی شه برام
پس این غُصه رو میبینی که همیشه باهامه
اما کنارش هم یکیم که انگیزه داره
تمیزه کارش و میخواد مثل بهترین رقیب
تو رو قدیمش پاشه
آره، آره عوض شده یه چیزایی تو سَرم
یه خاطراتی که ابداً نمیادش رو ورق و
تو اوینِ مغزم شده ازدیادشون خطر
دیکته میکنن که چه شکلی باشه بودنم
این به مو میرسه اما پاره نمیشه
این بدن میشه سِر اما دردات یادت نمیره
اینا تلخن انصافا، اما کردم بهش عادت
من احمق ساده باز میخوام که برگرده عقربه ساعت
این به مو میرسه اما پاره نمیشه
این بدن میشه سِر اما دردات یادت نمیره
اینا تلخن انصافا، اما کردم بهش عادت
من احمق ساده باز میخوام که برگرده عقربه ساعت
بهم نگو چرا میکِشی؟
چرا قرصا رو میندازی بالا و چرا بی حسی؟
این روزا عادی بودن خیلی بدتره از غیر عادی بودن
عادی بودنه و توی فاز مادی بودن
غیر عادی بودن یعنی رفاقتا پاش سوختن
یعنی بخیه و خط نامردی رو دوختن
یعنی بودن نه نبودن، زیر چشمام کبودن
ولی پیش خدا قبولم، چرا اینا حسودن؟
چرا میخوان نمونم توی این بازی لعنتی؟
نمیدونن قرارداد من و رپ هست ابدی
پس بهتره عوضی از این جا بری بیرون
چون که بعد از این
دیگه جایی نیست واسه خاله زنک بازی
پشتم حرف میزنی ولی در آخر طرفداری
کلی غلط داری
ما هم بهت میگیم هر از گاهی اگه بلد باشی
من خیلی کله خرم
واسه همین دوست دارم
حرفامو تو رپ بزنم
لال کنم و خط خط بزنم
واقعیتو، به قلب دنیا چنگ بزنم
کجاست که اون جا جنگ نی؟
کجاست که رنگبندی نیست و گنگ نی؟
این جا جرمه داشتنِ افکار رنگی
طرفیم همیشه با مغزای ردی
فهمیدم که منم مثل تو یه مسئولم
هر چی که جلوتر رفتم شدم محدودتر
هر چی که واقعیتو گفتم شدم منفورتر
نمیتونستم وایستم و بذارم من دست رو دست
حالا که بزرگ تر شدم و رنج دیدم
حالا که یه رپکن خاصم و سنجیده ام
سعی میکنم که فرهنگ بسازم
صلح و اتحادو توی هر رنگ بسازم
عوض شده یه چیزایی تو سرم
خبری نی از رفیقای تو محل
یه سریشون جوری دهنمو گاییدن
که دلتنگم میشم قیدِ تلفنو میزنم
جمع دیگه، جورِ دیگه دلو میزنن
از این به اون گِله ی تو رو میبَرن
پله میکننت بری پایین درو میبندن
انگار عشق اینا رو میکنه بی ادب
من عشق کنم تو که بازم این رو با من بخونی
از دردام گفتم تا که این رو با هم بدونیم
که آزادی بهتر از اسارته
من تا تهش میرم یه جا وقتی بحث رفاقته
رضا عین داشمه، پُر از صداقته
تو این شهر که تا کله توی کثافته
دلم مینویسه با این که توش اسارته
دردای من نه تمومی نداره قضاوته
بهم حق بده بذارم برم یه جای دور
بهم حق بده بکارم ذهنم به پای جون
چون همه اش فیکه و فقط پای پوله
که وسط میاد و میلرزه درزای روحت
این دنیا بدجوری لم داده، کوره
انگاری خوشحاله حرفای زوره
ولی خبر نداره دلم تب داره سوخته
از اتفاق و حرفا و مغزای مونده
این بار دیگه وقتشه
تهران توی نبضته
قلبم میره سمتش هی
انگار میخواد کنده شه
بهش بگو بسشه بره
انگار حالا گرمه تو بهشت
حق داره بازم وصل بشه به غیر
مشکل حرفشه یه چشمک بزنه
تو فرقشه یه شی
عوض شده یه چیزایی تو سرم
خبری نی از رفیقای تو محل
یه سریشون جوری دهنمو گاییدن
که دلتنگم میشم قیدِ تلفنو میزنم
جمع دیگه، جورِ دیگه دلو میزنن
از این به اون گِله ی تو رو میبَرن
پله میکننت بری پایین درو میبندن
انگار عشق اینا رو میکنه بی ادب
یه صفحه سفید، خالی، تاریک
عاری از هر اضافه کاری
ساده، کامل، خالصانه درخواست نور کرد
نور بهش تابید هفت رنگ شد
نورش تابید تو دنیاش
قلبش کرد پمپاژ
دست تو دست بود خم رو ابرو
سمت هدف عقل رو عقل
زور میداد بهش
پول میساخت فکرش، مسلط
دوست زیاد بود دشمن نیا رو سیاه شد و کمرنگ
درک ارزش، اون لحظه است که میدی از دستش
انگار نیست وقتی هستش
مثل دمت، مثل باز دمت
تپش، مثل تنت
اینم یه چی تو همون مایه هاست
نور نی، جاشو گرفته سایه ها
دوریم به هم ریخته تیکه پازلا
پی نونیم، گرمه بازار کاسبا
گاهی دور هم به واسطه پولیم
گاهی توی جنگیم و میایم تو دید
انعطاف کم، احترام پر
پاشون گیر تو باتلاق اشتباهن
طلبه همه چی جز اتحادن
یادشون رفته دیگه نی مثل ما
منم عوض شده یه چیزایی تو سرم
راضی به یه نفر تو این ازدحامم
این به مو میرسه اما پاره نمیشه
این بدن میشه سِر اما دردات یادت نمیره
اینا تلخن انصافا، اما کردم بهش عادت
من احمق ساده باز میخوام که برگرده عقربه ساعت