Текст и перевод песни Łona i Webber - Gdańsk-Szczecin

Gdańsk-Szczecin

Świt zmienia się z nocą
Gdańsk Główny, wbiegam tu, gdy głośniki bełkoczą
Że na peronie już stoi mój pociąg (kurwa)
Przy czym jedną rzecz od razu ustalmy
Ja spóźniony jak zwykle, on zaś wyjątkowo punktualny
To pierwszy absurd, ale na drugi czekam dość krótko
Wita mnie uśmiechnięty konduktor
Mówiąc dzień dobry, proszę, dziękuję i dalej w tym stylu
Myślę no ładnie odjebało mi już
Nie patrzę do tyłu, tylko wbiegam z trudem
I znajduję przedział: dwie studentki, matka z dzieckiem i student
Siadam i od razu mam problem z tym 4-letnim dzieckiem
Bo jest coś kurwa podejrzanie grzeczne
A widzę, że to urwis groźny, bo ma oczy sprytne
I z przyjemnością by mnie choćby kopnął w łydkę
Albo inne brzydkie rzeczy by przedsięwziął szczerze
A mimo to ich łotr nie przedsiębierze (he?)
Myślę co się tutaj dzieje do diabła
Patrzę na studentki, jedna jest ładna
Ale student, zamiast ją uwieźć, adoruje laptop
Więc ona dała się poderwać notatkom
Matko boska, świat się tak łatwo rozpadł
Czy to jest miejsce, w którym byłbym rad pozostać
W towarzystwie nieludzko grzecznego dziecka i trojga technokratów
W tym pociągu jadącym na zachód
Czuję przypływ strachu i w rozpaczy taki koncept mam
Może to nie PKP, tylko Deutsche Bahn
Nie bez sensu myślę szowinisto podły
Przecież niemiecki czterolatek by cię, chociaż pogryzł
Gdzie są przyczyny tych skutków?
Myślę, pogrążając się w smutku. Boże, skąd ten chłód tu?
I kiedy właśnie pytam się sam, do czego myśmy doszli
Ktoś aksamitnym głosem mówi przez głośnik

Szanowni Państwo, zbliżamy się do stacji Koszalin Główny
Bardzo prosimy wszystkich wysiadających podróżnych
O sprawdzenie, czy w przedziale nie pozostał ich bagaż podręczny
Jednocześnie zachęcamy do jeżdżenia pociągami naszych linii, do widzenia

Głos przestał się sączyć, a ja myślę, no przesadzili teraz
Świat się kończy, czas umierać
Bo to znak, że kapitalizmu dziczeje reżim
Skoro już nawet PKP jest jazzy
Skończę jak Hłasko
Nic tylko się chlasnąć
Kiedy runął już ostatni bastion
Pękło pasmo złudzeń i jest rozpacz parszywa
Ale nagle koszmar zaczyna się urywać
Bo gdzieś tak trochę przed Łobzem
Wsiada babcia ubrana w moher, myślę jest dobrze
Nawet lepiej, bo nim zaczniemy tłuc o tory
Ona w połowie zdąży opowiedzieć nam swój życiorys
Ot co, swoją drogą dosyć nudny z połowę bym obciął
Ale wreszcie czuję tu się mniej obco
I jeszcze niuans nadziei źródłem
Patrzę na firanki i z radością odkrywam, że są brudne
W jednym z miast sennych wsiada łysiejący brunet
Babcia sięga po Nasz Dziennik, on wyciąga Trybunę
I w sumie robi się jeszcze goręcej przez to
Zacieram ręce i cieszę się jak dziecko
À propos ten jak dotąd anemiczny anioł wpatrzony w okno
Już mnie czterokrotnie kopnął w kolano
I czuję, że jest dobrze znów mi
Bo gniew trzepie mnie jak turystę białoruski celnik bez łapówki
Nie zasnę
Słyszę szemranego sprzedawcę, co idzie przez korytarz, krzycząc: "Piwo jasne!"
Robi się pasztet
A ja czuję, że mamy jeszcze szansę
Póki po torach jeździ ten skansen
W pociągach jest styl
Więc, zamiast płynąć w innych prądach gdzieś by
Utonąć, ja wolę oglądać ten cyrk
I czuć się jak pasażer kolei polskich
Słysząc aksamitny głos jakby bardziej swojski

Hehehehe... proszę Szanownego Państwa, zbliżamy się do stacji Szczecin Główny
B... mhm... bagaże chciałbym, żeby Państwo zabrali je z przedziałów...

Гданьск-Щецин

Рассвет сменяет ночь,
Гданьск Главный, вбегаю сюда, пока динамики бормочут,
Что на платформе уже стоит мой поезд (блин),
При этом одну вещь сразу условимся,
Я опоздал, как обычно, он же на удивление пунктуален.
Это первый абсурд, но второго ждать пришлось недолго.
Меня встречает улыбающийся кондуктор,
Говоря "добрый день, пожалуйста, спасибо" и дальше в том же духе.
Думаю, ну, здорово меня глючит.
Не оглядываясь, с трудом вбегаю
И нахожу купе: две студентки, мать с ребенком и студент.
Сажусь и сразу у меня проблема с этим 4-летним ребенком,
Потому что он как-то подозрительно вежлив.
А вижу, что это опасный сорванец, потому что у него хитрые глаза,
И с удовольствием бы меня хоть в лодыжку пнул,
Или другие гадости бы предпринял, честно говоря,
А этот негодник их не предпринимает (хе?).
Думаю, что здесь, черт возьми, происходит.
Смотрю на студенток, одна симпатичная,
Но студент, вместо того, чтобы ее очаровать, обожает свой ноутбук.
Так что она дала себя увлечь конспектам.
Боже мой, мир так легко рухнул.
Это ли то место, где я был бы рад остаться,
В обществе нечеловечески вежливого ребенка и троих технократов,
В этом поезде, идущем на запад?
Чувствую прилив страха и в отчаянии у меня такая мысль:
Может, это не PKP, а Deutsche Bahn?
Не без оснований думаю я, подлый шовинист,
Ведь немецкий четырехлетка бы тебя хотя бы укусил.
Где причины этих следствий?
Думаю, погружаясь в печаль. Боже, откуда этот холод?
И когда я как раз спрашиваю себя, до чего мы дошли,
Кто-то бархатным голосом говорит через динамик:

Уважаемые пассажиры, приближаемся к станции Кошалин Главный.
Просим всех выходящих пассажиров
Проверить, не оставили ли они в купе свою ручную кладь.
Одновременно приглашаем вас пользоваться поездами наших линий, до свидания.

Голос перестал литься, а я думаю, ну, переборщили теперь.
Мир кончается, пора умирать,
Потому что это знак, что звереет режим капитализма,
Раз уж даже PKP стали джазовыми.
Кончу как Хласко,
Только и остается, что напиться,
Когда рухнул последний бастион.
Лопнула полоса иллюзий, и отчаяние мерзкое.
Но вдруг кошмар начинает обрываться,
Потому что где-то недалеко от Лобза
Садится бабуля, одетая в мохер, думаю, хорошо.
Даже лучше, потому что прежде чем мы начнем биться о рельсы,
Она наполовину успеет рассказать нам свою биографию.
Вот что, кстати, довольно скучную, половину бы вырезал,
Но наконец-то я чувствую себя здесь менее чужим.
И еще нюанс, источник надежды:
Смотрю на занавески и с радостью обнаруживаю, что они грязные.
В одном из сонных городов садится лысеющий брюнет.
Бабуля тянется за "Нашей Газетой", он достает "Трибуну".
И в общем, становится еще жарче из-за этого.
Потираю руки и радуюсь, как ребенок.
Кстати, этот до сих пор анемичный ангелок, смотревший в окно,
Уже четыре раза пнул меня в колено.
И чувствую, что мне снова хорошо,
Потому что гнев трясет меня, как белорусский таможенник туриста без взятки.
Не усну.
Слышу сомнительного продавца, идущего по коридору и кричащего: "Светлое пиво!".
Заваривается каша,
А я чувствую, что у нас еще есть шанс,
Пока по рельсам ездит этот музей.
В поездах есть стиль.
Так что, вместо того, чтобы плыть по течению где-то,
Чтобы утонуть, я предпочитаю смотреть на этот цирк
И чувствовать себя пассажиром польских железных дорог,
Слыша бархатный голос, как будто более родной.

Хе-хе-хе... уважаемые пассажиры, приближаемся к станции Щецин Главный.
Б... м-м... багаж, я хотел бы, чтобы вы забрали его из купе...