Oczy Tej Małej - Anna Szałapak translation in German

Oczy Tej Małej

Posłuchaj pan, panie podróżny
Co się zdarzyło na Próżnej
Żyła tam Jagna, dobra i czysta
I chodził do niej Jan kancelista

Akurat to była niedziela
Kręciła się karuzela
Zabrał tam Jagnę kochanek czuły
I całkiem zmącił jej miły umysł.

Oczy tej małej, jak dwa błękity
Myśli tej małej, białe zeszyty
A On był dla niej jak młody Bóg
Żebyż on jeszcze kochać mógł...

A lato jak bywa w Warszawie
Młodym służyło łaskawie
On ją zabierał nieraz na łódki
A ona jego leczyła smutki.

Posłuchaj pan, panie wędrowny
Nastał ten dzień niewymowny
Odszedł bez słowa kochanek podły
Na nic się zdały płacz jej i modły.

Oczy tej małej, jak dwa błękity
Myśli tej małej, białe zeszyty
A On był dla niej jak młody Bóg
Żebyż on jeszcze kochać mógł...

Pociągi odchodzą i statki
Ona nie wróci do matki
Kto by uwierzył w całym Makowie
Że dla niej światem był jeden człowiek

Przez niego więc siebie zabiła
Ta co z miłości tańczyła
Bóg jej wybaczył czyny sercowe
I lody podał jej malinowe.

Oczy tej małej, jak dwa błękity
Myśli tej małej, białe zeszyty
A On był dla niej jak młody Bóg
Żebyż on jeszcze kochać mógł...

Posłuchaj niewierny kochanku
Co nienawidzisz poranków
Wróci do Ciebie jeszcze ta trumna
Gdzie leży Twoja kochanka dumna

Bo taki co kochać nie umie
Przegra choć wszystko rozumie
Bóg Cię pokarze swą nieczułością
Za to żeś gardził ludzką miłością

Oczy tej małej jak dwa błękity
Myśli tej małej białe zeszyty
A Tyś był dla niej więcej niż Bóg
Pokłoń się do jej martwych stóp.

Die Augen dieses Mädchens

Hören Sie, mein Herr, Reisender
Was geschah dort an der Próżna-Straße
Dort lebte Jagna, gut und rein
Und ihr Besucher war Jan, der Schreiber

Es war gerade ein Sonntag
Das Karussell drehte sich
Ein zärtlicher Liebhaber nahm Jagna mit
Trübte komplett ihren klaren Verstand

Die Augen dieses Mädchens, azurblau
Ihre Gedanken, unbeschriebene Hefte
Er war für sie wie ein junger Gott
Hätte er nur noch lieben können...

So Warschaus Sommer zu sein pflegt
Begünstigte die Jugend gnädig
Er nahm sie oft mit auf die Boote
Und sie heilte seine Schwermut

Vernehmen Sie, mein Herr, Wanderer
Jener unbeschreibliche Tag brach an
Schweigend verließ der niedre Buhle
Ihr Weinen, Beten half nichts mehr

Die Augen dieses Mädchens, azurblau
Ihre Gedanken, unbeschriebene Hefte
Er war für sie wie ein junger Gott
Hätte er nur noch lieben können...

Züge fahren ab, Schiffe gehen
Nie kehrt sie heim zur Mutter zurück
Wer würde ganz Maków je glauben
Dass ein Mensch ihr die ganze Welt war

Durch ihn nur brach sie selbst ihr Leben
Sie, die aus Liebe tanzte
Gott verzieh ihr die Herzenstaten
Und reichte ihr Himbeereis

Die Augen dieses Mädchens, azurblau
Ihre Gedanken, unbeschriebene Hefte
Er war für sie wie ein junger Gott
Hätte er nur noch lieben können...

Höre, untreuer Liebhaber du
Der du die Morgen stets verachtest
Noch wird jener Sarg zu dir heimkehren
Wo deine stolze Geliebte ruht

Denn wer nicht zu lieben weiß
Verliert, wissend um alles
Gott strafe dich mit Kälte
Weil du der Menschenliebe spottest

Die Augen dieses Mädchens azurblau
Ihre Gedanken unbeschriebene Hefte
Und du warst ihr mehr als Gott
Verbeug dich vor den toten Füßen