Powrót z Syberii (Malczewski) - Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński translation in German

Powrót z Syberii (Malczewski)

"Powrót" – obraz Jacka Malczewskiego

Po rudej ziemi grabarz żuk pomału
Swą kulę ziemską ku jej losom toczy
Po rudych kudłach umęczone fauny
Drapią się chyłkiem ocierając oczy
Doniosły tutaj moje sztywne zwłoki
Abym obejrzał to com dawno wyśnił
Dwór opuszczony deski w miejsce okien
Ciszę tak wielką że słychać ruch myśli

Tutaj był kiedyś Rzym mój Grecja moja
W świątyniach stodół mieszkał Bogów zagon
Stojąc w obejściu w pozłocistych zbrojach
Na moje walki patrzyli z powagą

Tutaj ukryłem srebrnostrunną lirę
Która się stała duszą tego dworu
Tutaj indykom czytając Szekspira
Drżałem o losy swego Elsynoru

W tumanach kurzu tańczyły rusałki
Nimfy w dziewannach uwodziły wzrokiem
A ja Don Kichot wciąż niesyty walki
Świat ten mierzyłem małym groźnym krokiem

Potem mnie długo długo tu nie było
I oto wracam z najdalszej podróży
Stamtąd gdzie nic się z marzeń nie spełniło
Tu gdzie najgorsze sprawdzają się wróżby

W martwych pejzażach skrzydłem ptak nie strzepnie
Zgwałconej nimfie grobem szara łąka
Wróżka mych losów milknie głuchnie ślepnie
Na fauny czeka wrzaskliwa nagonka
Ręka poprawia obsunięty całun
Zimne powieki nasuwa na oczy
Po rudej ziemi grabarz żuk pomału
Swą kulę ziemską ku jej losom toczy

Rückkehr aus Sibirien (Malczewski)

"Rückkehr" – ein Gemälde von Jacek Malczewski

Auf roter Erde kriecht ein Totengräberkäfer langsam,
rollt seine Erdkugel ihrem Schicksal entgegen.
An roten Haaren erschöpfter Faune
kratzen sie sich verstohlen, reiben sich die Augen.
Sie trugen hierher meine starre Leiche,
damit ich sähe, was ich einst erträumte.
Ein verlassenes Herrenhaus, Bretter statt Fenster,
eine Stille, so groß, dass man das Denken hört.

Hier war einst mein Rom, mein Griechenland,
in den Tempeln der Scheunen wohnten Scharen von Göttern,
die im Hof in goldenen Rüstungen standen
und meine Kämpfe mit Ernst betrachteten.

Hier verbarg ich meine silberbespannte Leier,
die zur Seele dieses Hofes wurde.
Hier las ich den Truthähnen Shakespeare vor
und zitterte um das Schicksal meines Elsinors.

In Staubwolken tanzten die Wassernymphen,
Nymphen in Königskerzen verführten mit ihren Blicken,
und ich, Don Quijote, stets unersättlich im Kampf,
maß diese Welt mit kleinen, drohenden Schritten.

Dann war ich lange, lange nicht hier,
und nun kehre ich zurück von der fernsten Reise,
von dort, wo sich keine Träume erfüllten,
hierher, wo sich die schlimmsten Prophezeiungen bewahrheiten.

In toten Landschaften schlägt kein Vogel mit den Flügeln,
der geschändeten Nymphe Grab ist eine graue Wiese.
Die Wahrsagerin meines Schicksals verstummt, wird taub und blind,
auf die Faune wartet eine lärmende Treibjagd.
Eine Hand richtet das verrutschte Leichentuch,
senkt kalte Lider über meine Augen.
Auf roter Erde kriecht ein Totengräberkäfer langsam,
rollt seine Erdkugel ihrem Schicksal entgegen.