Wariacje dla Grażynki (Gielniak) - Jacek Kaczmarski feat. Przemyslaw Gintrowski & Zbigniew Łapiński translation in German

Wariacje dla Grażynki (Gielniak)

"Wariacje dla Grażynki" - grafiki Józefa Gielniaka

Spójrz na ten asfaltowy pazur co topi niebo z celofanu!
Huczący lej sprężonych gazów wytryska z niewidocznych kranów!
Płonący tiul falami dwiema niknąc odsłania Czerni odlew
A tam jest Otchłań w której nie ma miejsca na jeden ludzki oddech

Komórkom tkankom plastrom miodu żyłkom na liściu pajęczynom
Wszystkim strukturom kryształowym w sposób ten sam i żyć i ginąć!
Każde poczuje unerwienie ten ból na wskroś duszności atak
Gdy się rozłazi ciało ziemi pod czarnym palcem antyświata!

Za tą zasłoną która płonie
Uparcie żyliśmy Owady
Wierzące w trajektorie komet
W siebie w pomyślne gwiazd układy

Teraz ten paluch nas rozdusi
Jak wszy schwytane w światła smudze
I gwiazd posypią się okruchy
By schnąć na proch w tej centryfudze

W tym wirze my już proch znikomy skorupki krabów planet jajek
Ziemia porosła w nocny płomyk jaki przeważnie próchno daje
Krążymy w osypisku gwiazd
Dwa niewidoczne ziarnka soli
I ginie świat
A nas a nas
Tych kilka małych miejsc
Wciąż boli

Variationen für Grażynka (Gielniak)

"Variationen für Grażynka" - Grafiken von Józef Gielniak

Sieh nur, diese Asphaltkralle, die den Himmel aus Zellophan schmilzt!
Ein dröhnender Trichter aus komprimierten Gasen schießt aus unsichtbaren Hähnen hervor!
Brennender Tüll weicht in zwei Wellen, schwindet und enthüllt den Abguss der Schwärze.
Und dort ist der Abgrund, in dem kein Platz für einen einzigen menschlichen Atemzug ist.

Zellen, Geweben, Honigwaben, Blattadern, Spinnweben –
allen kristallinen Strukturen ist es auf dieselbe Art gegeben, zu leben und zu vergehen!
Jede wird die Nerven spüren, diesen durchdringenden Schmerz, den Anfall von Atemnot,
wenn der Körper der Erde unter dem schwarzen Finger der Antiwelt zerfällt!

Hinter diesem Schleier, der brennt,
lebten wir hartnäckig, Insekten gleich,
glaubend an die Flugbahnen der Kometen,
an uns, an günstige Sternenkonstellationen.

Jetzt wird dieser Finger uns zerquetschen,
wie Läuse, gefangen im Lichtstrahl.
Und Sternenkrümel werden herabrieseln,
um in dieser Zentrifuge zu Staub zu trocknen.

In diesem Wirbel sind wir schon verschwindend geringer Staub, Schalen von Krabben, Planeten, Eiern.
Die Erde ist überwachsen von einer nächtlichen Flamme, wie sie meist Moder erzeugt.
Wir kreisen im Sternenschutt,
zwei unsichtbare Salzkörner.
Und die Welt vergeht,
und uns, und uns...
diese wenigen kleinen Stellen,
schmerzen immer noch, meine Liebe.