Lament Tytana - Jacek Kaczmarski translation in Russian

Lament Tytana

Więc jest na szczycie! Wreszcie na szczycie!
W końcu doczekał się chwały!
Łeb nurza w niewyczerpanym błękicie,
Pod stopą głazów zawały.
Własnym pomnikiem stał się za życia
Już nieoddzielny od skały.
Więc skąd z ust jego nieludzkie wycie,
Któremu świat jest za mały?

W mglistych dolinach ludzkie siedliska
Jasny żar grzeje i krzepi.
To z jego żagwi błysły ogniska,
To on tych ludzi ulepił.
Tak ich niedola była mu bliska,
Że dla nich Bogów zaczepił
I teraz piorun nocą mu błyska,
A ci - na los jego - ślepi!

W ludzkich siedliskach kowadła dźwięczą
I ogień pod miechem huczy;
To on im przecież narzędzia wręczył,
On ich do kunsztu przyuczył.
Tak ich ukochał - swój twór niewdzięczny,
Tak ich wolnością obruszył,
Że kiedy wyciem jego wiatr jęczy -
Wciągają czapki na uszy.

Wspomną go jeszcze snując swe mity
(Tak, jakby dawno już nie żył) -
Że do kaukaskich szczytów przybity,
Lecz przecież kto w to uwierzy?
Że go zastąpi w męce banity
Jakiś półczłowiek, półzwierzę,
Któremu, w życiu pragnień wyzbytym,
Na niczym już nie zależy.

Tak sobie świat tłumaczą naprędce
Zlepieni z mułu i gliny,
Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,
Wolni - od długu i winy.

Плач Титана

Так он на вершине! Наконец на вершине!
Дождался, наконец, своей он славы!
Голову топит в бездонной синеве,
Под ногами каменные завалы.
Стал он памятником себе при жизни,
Слившись навеки со скалой.
Так отчего ж этот нечеловеческий вой,
Которому мир слишком мал, любовь моя?

В туманных долинах людские жилища
Яркий жар греет и бодрит.
Это от его факела вспыхнули костры,
Это он этих людей слепил.
Так близка ему была их беда,
Что за них он Богов зацепил.
И теперь молния ночью ему сверкает,
А они - на его судьбу - слепы!

В людских жилищах наковальни звенят
И огонь под мехами гудит;
Это он же им орудия вручил,
Он их к мастерству приучил.
Так полюбил он - своё творение неблагодарное,
Так он их свободой взволновал,
Что когда воем его ветер стонет -
Они натягивают шапки на уши.

Вспомнят его ещё, слагая свои мифы
(Так, словно он давно уже умер) -
Что к кавказским вершинам прикован,
Но кто ж в это поверит, скажи?
Что его сменит в муках изгнанника
Какой-то получеловек, полузверь,
Которому, в жизни желаний лишённому,
Уже ничего не нужно.

Так себе мир объясняют наспех
Слепленные из грязи и глины,
У огня грея бездействующие руки,
Свободные - от долга и вины.