Już Widziałem, Jak... - Michał Bajor translation in German

Już Widziałem, Jak...

Rodzinny dom przed laty opuściłem
I z miasta, gdzie każdy każdego zna,
Jak stałem, tak przed siebie wprost ruszyłem,
Zdobywać świat – nieważne, gdzie i jak.
Kazałem z forsy moc uszyć sobie
Garnitur szyk – błękitny mody szał,
Troskom śmiałem się w nos
I marzyłem, by los
Artystą być, artystą być mi dał...

Już widziałem, jak
Ludzie przed afiszem
Przystawali i
Powtarzali w głos:
"Patrzcie, to jest on!"
Już widziałem, jak
Portier ciężko dysząc,
Powstrzymywał tłum,
Który pragnąc mnie,
Parł ze wszystkich stron...
Uwielbienia szmer
Zmieniał bez ustanku
W ósmy świata cud
Każde z moich słów,
Każdą z ról i gaf.
Rosła ilość zer
Na mym koncie w banku,
Mogłem kupić fart,
Nie czekając na
Dobry losu traf...
Zaproszeń stos przewalał
Się po garderobie,
Już widziałem dni,
Kiedy liczba ich
Dosięgała stu –
Czytałem je niedbale
I myślałem sobie,
Kto zasłużył, bym
Obecnością swą
Zaszczyt sprawił mu...
Byłem jednym z tych,
W tym okrutnym fachu,
Co poznali smak
Pocałunków Muz,
Uwielbienia mas.
Byłem jednym z tych,
Co nie czują strachu,
Kiedy zabrzmi gong
I oślepi cię
Reflektorów blask...

Garnitur ten trzydzieści lat już noszę
I szukam wciąż, nieważne, jak i gdzie,
Okazji, by zarobić parę groszy,
Nikt z moich ról nie śmieje się – prócz mnie.
Pociągiem tłukę się w noc na chałtury,
W walizkach dwóch od wielu mieszkam lat,
Komplet widzów w dwa dni,
Czasem kucharek łzy,
To musi mi zastąpić sławy smak...

I nie widzę wciąż
Ludzi przed afiszem,
Na mój widok nikt
Nie powtarza w głos:
"Patrzcie, to jest on!"
A już jeśli coś
Na mój temat słyszę,
To od nowa znów
Stek złośliwych kpin,
Kpin ze wszystkich stron.
Żeby sławę mieć
Choćby przez godzinę,
Próbowałem już
I błazeńskich fars,
I ponurych dram.
W końcu – pal to sześć –
To nie moja wina,
Że publiczność wciąż
Nie docenia ról,
Które dla niej gram.
Nie raz się tak składało,
Że bez braw schodziłem,
Bo sławniejszy ktoś
Umiał przedtem już
Tłum wprowadzić w trans.
Choć mnie się nie udało,
Zazdrosny nie byłem,
Taki mam już los,
Który nie dał mi
Wygrać żadnej z szans...
Kocham każdą z chwil
W tym okrutnym fachu,
Gdzie spotyka się
Upokorzeń dno
Albo pełnię łask...
Żaden świata cud
Nie ma dla mnie smaku
Małej chwili, gdy
Ma oślepić mnie
Reflektorów blask...

Ich Sah Schon, Wie...

Das Elternhaus verließ ich vor Jahren
Und aus der Stadt, wo jeder jeden kennt,
Wie ich dastand, so ging ich geradewegs los,
Die Welt zu erobern – egal wo und wie.
Ich ließ mir aus viel Geld nähen
Einen schicken Anzug – blauer Modewahn,
Den Sorgen lachte ich ins Gesicht
Und träumte, das Schicksal
Ließe mich Künstler sein, Künstler sein...

Ich sah schon, wie
Leute vor dem Plakat
stehenblieben und
laut wiederholten:
"Seht mal, das ist er!"
Ich sah schon, wie
Der Portier schwer atmend,
Die Menge zurückhielt,
Die mich begehrend,
Von allen Seiten drängte...
Das Murmeln der Bewunderung
Verwandelte unaufhörlich
In das achte Weltwunder
Jedes meiner Worte,
Jede Rolle und jeden Patzer.
Die Zahl der Nullen wuchs
Auf meinem Bankkonto,
Ich konnte Glück kaufen,
Ohne zu warten auf
Einen guten Schicksalswurf...
Ein Stapel Einladungen türmte
Sich in der Garderobe,
Ich sah schon die Tage,
An denen ihre Zahl
Hundert erreichte –
Ich las sie nachlässig
Und dachte mir,
Wer es verdient hätte, dass ich
Mit meiner Anwesenheit
Ihm die Ehre erweise...
Ich war einer von denen,
In diesem grausamen Fach,
Die den Geschmack kannten
Der Musenküsse,
Der Bewunderung der Massen.
Ich war einer von denen,
Die keine Angst fühlen,
Wenn der Gong erklingt
Und dich blendet
Der Glanz der Scheinwerfer...

Diesen Anzug trage ich schon dreißig Jahre
Und suche immer noch, egal wie und wo,
Gelegenheiten, ein paar Groschen zu verdienen,
Niemand lacht über meine Rollen – außer mir.
Mit dem Zug quäle ich mich nachts zu Auftritten,
In zwei Koffern lebe ich seit vielen Jahren,
Ein volles Haus in zwei Tagen,
Manchmal die Tränen der Köchinnen,
Das muss mir den Geschmack des Ruhms ersetzen...

Und ich sehe immer noch nicht
Leute vor dem Plakat,
Bei meinem Anblick wiederholt
Niemand laut:
"Seht mal, das ist er!"
Und wenn ich schon etwas
Über mich höre,
Dann wieder von Neuem
Ein Haufen böser Spötteleien,
Spott von allen Seiten.
Um Ruhm zu haben
Auch nur für eine Stunde,
Habe ich schon versucht
Sowohl närrische Farcen
Als auch düstere Dramen.
Am Ende – zum Teufel damit –
Es ist nicht meine Schuld,
Dass das Publikum immer noch
Die Rollen nicht schätzt,
Die ich für es spiele.
Nicht nur einmal geschah es,
Dass ich ohne Applaus abtrat,
Weil jemand Berühmteres
Schon vorher verstanden hatte,
Die Menge in Trance zu versetzen.
Obwohl es mir nicht gelang,
War ich nicht neidisch,
So ist nun mal mein Schicksal,
Das mir nicht erlaubte,
Auch nur eine Chance zu gewinnen...
Ich liebe jeden Augenblick
In diesem grausamen Fach,
Wo man begegnet
Dem Abgrund der Demütigung
Oder der Fülle der Gnade...
Kein Wunder der Welt
Hat für mich den Geschmack
Des kleinen Augenblicks, wenn
Mich blenden soll
Der Glanz der Scheinwerfer...