Lyrics Kjerkegård ved havet - Moddi
Sola
flyt
som
gull
i
disen
Der
vi
styre
inn
mot
land
Og
finn
ly
førr
nattebrisen
Me
ei
lun
og
sørvendt
strand.
Her
gror
skjørbuksurt
i
sainna
Lenger
opp
enn
floa
når,
Og
fra
støa
finn
eg
stien
Mot
en
gammel
kjerkegård.
På
ei
stille
midnattsvandring
I
ei
nordnorsk
natt
i
juni
Ser
eg
kors
med
navn
og
årstall
Mella
reir
med
egg
og
dun
i.
Her
går
livet
mot
førrnying
Mellom
gamle,
glømte
grave
I
en
kort
og
hektisk
sommar
På
en
kjerkegård
ved
havet.
Hit
kom
dem
som
stormen
sparte,
Her
ligg
dem
som
gjekk
og
venta,
Dem
som
fall
førr
tæringssotten,
Dem
som
spanskesjuka
henta.
På
de
gamle,
morkne
merkan
Kan
eg
endå
namnan
lese,
Og
eg
spør
meg
sjøl:
Kem
va
dem,
Dem
som
søv
her
under
gresset?
Kem
va
du,
Elfrida
Angel,
Som
så
kort
et
liv
fekk
låne?
Fekk
du
dansa
før
du
døe,
17
år
og
knapt
en
måne?
Eller
du,
Andreas
Hansa,
Va
du
av
et
folk
eg
kjenne?
- Og
med
handa
mot
et
gravkors
Høyre
eg
en
båt
som
lende:
Mainnemål
i
sommarkvelden,
Lyd
av
tunge
åttringsåre,
Folk
som
dreg
en
kjøl
mot
sanda,
Løfte
opp
ei
svartbredd
båra.
Og
i
sus
av
nattebrisen
Kan
eg
ane
enkegråten
Der
et
likfølge
passere
Etter
stien
ifrå
båten.
E
det
ekko
av
en
salme?
Bibelord
til
trøst
i
nøa,
Vigsla
mold
mot
kistelokket,
Steg
som
fjerne
seg
mot
støa?
Synet
kverv
og
tankan
klårne
Der
eg
våkne
opp
av
transen,
Mens
en
flokk
med
svarte
skarva
Segle
inn
i
nattsolglansen.
På
den
gamle
kjerkegården,
Vendt
mot
ver
og
vinterstorma,
Ligg
historia
begrovven
Om
et
folk
som
havet
forma.
Her
søng
vinden
sine
salma
I
en
hardfør,
arktisk
flora
Som
slår
rot
og
pine
næring
Av
den
magre
skjeillsandjorda.
Men
der
lyse
tiriltunge
Bak
herakleum
og
karve,
Som
ei
helsing
til
de
unge
Som
en
vedhard
kyst
fekk
arve.
Og
i
nord,
mot
nattsolbrannen,
Mumle
havet
sine
minna,
Som
en
mollstemt
orgelfuge
Under
bratte
gråsteinstinda.
Attention! Feel free to leave feedback.