Lyrics Nieuw - Paul de Munnik

Geen idee
Hoe lang ik had gelopen
Voordat ik het strand vond
Voordat ik de zee voor me zag
Ik weet alleen
Ik was die ochtend vroeg gaan lopen
Om te ontsnappen aan de afgrond
Die me riep
En open voor me lag

En ik stuiterde mezelf
Van de duin af naar beneden
Als een kind intens tevreden
Als de jongen die ik was
En de zon brak opgetogen
Juichend door mijn hoofd in
Verbrandde daar de onzin
Verschroeide het tot as
En het water lachte: "Kom dan, jongen"
"Vul je longen"
"Zoek je adem in mijn diepte"
"Vind je nieuw begin"
Ik trok de kleren van mijn lijf en dwong
Mijn hart weer jong, vertrouwde op de golven
En toen lag ik er al in

En ik was vrij
Ik was mezelf die ik geweest was
Vergeten in de stilte
Ik vond de bodem
Voor een nieuw bestaan
En ik zwom door
Met mijn handen bij de aarde
In een zoektocht tot daar waar de aarde mij vanzelf
Zou laten gaan

Waar het donkerder dan duister
En je echt niet verder kunt
Voorbij mijn eigen dieptepunt
Lager was ik nooit gegaan
En op dat punt gekomen
Waar je longen bijna knappen
Daar liet de aarde mij ontsnappen
Duwde mij bij haar vandaan

En de hemel lachte: "Kom dan, jongen"
"Vul je longen"
"Geef je over"
"Maak een einde aan je vlucht"

En mijn hoofd brak door
Het water heen
De zon scheen in mijn ogen
Druppels regenbogen
Ik zoog m'n longen vol met lucht

En ik was nieuw
Wat ik zelf nooit had verzonnen
Ik had vijf meter maar gezwommen
Om er uit te zijn
Ik stond op en liep rustig naar de kant