Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Powrót z Syberii

Powrót z Syberii

Po rudej ziemi grabarz żuk pomału
Swą kulę ziemską ku jej losom toczy
Po rudych kudłach umęczone fauny
Drapią się chyłkiem ocierając oczy
Doniosły tutaj moje sztywne zwłoki
Abym obejrzał to com dawno wyśnił
Dwór opuszczony deski w miejsce okien
Ciszę tak wielką że słychać ruch myśli
Tutaj był kiedyś Rzym mój Grecja moja
W świątyniach stodół mieszkał Bogów zagon
Stojąc w obejściu w pozłocistych zbrojach
Na moje walki patrzyli z powagą
Tutaj ukryłem srebrnostrunną lirę
Która się stała duszą tego dworu
Tutaj indykom czytając Szekspira
Drżałem o losy swego Elsynoru
W tumanach kurzu tańczyły rusałki
Nimfy w dziewannach uwodziły wzrokiem
A ja Don Kichot wciąż niesyty walki
Świat ten mierzyłem małym groźnym krokiem
Potem mnie długo długo tu nie było
I oto wracam z najdalszej podróży
Stamtąd gdzie nic się z marzeń nie spełniło
Tu gdzie najgorsze sprawdzają się wróżby
W martwych pejzażach skrzydłem ptak nie strzepnie
Zgwałconej nimfie grobem szara łąka
Wróżka mych losów milknie głuchnie ślepnie
Na fauny czeka wrzaskliwa nagonka
Ręka poprawia obsunięty całun
Zimne powieki nasuwa na oczy
Po rudej ziemi grabarz żuk pomału
Swą kulę ziemską ku jej losom toczy

Return from Siberia

A dung beetle slowly rolls its terrestrial globe
On ruddy ground, toward its destiny
Over the ruddy curls of tormented fauns
Who crawl on by, rubbing their eyes
My rigid remains have been delivered here
So that I might gaze upon what I long ago dreamt
An abandoned manor, boards in place of windows
Silence so profound I can hear the stirring of thought
This was once my Rome, my Greece
In the temples of stables dwelt a pantheon of cattle
Standing in the yard in gilded armor
They looked on with gravity at my battles
Here I hid my silver-stringed lyre
Which became the soul of this manor
Here, reading Shakespeare to the turkeys
I trembled for the fate of my Elsinore
Naiads danced in clouds of dust
Nymphs in peasant blouses tempted the gaze
And I, Don Quixote, still insatiable for battle
Measured this world with small, menacing steps
Then, for a long, long time, I was absent
And now I return from the most distant journey
From where nothing of dreams came to pass
Here where the worst of omens prove true
In dead landscapes, no bird flaps its wings
A gray meadow is the tomb of a violated nymph
The fairy of my fate falls silent, deafens, and blinds
A clamorous hunt awaits the fauns
A hand adjusts the shroud that has slipped
Draws cold eyelids over my eyes
A dung beetle slowly rolls its terrestrial globe
On ruddy ground, toward its destiny