Paroles et traduction Jacek Kaczmarski - Powrót z Syberii

Powrót z Syberii

Po rudej ziemi grabarz żuk pomału
Swą kulę ziemską ku jej losom toczy
Po rudych kudłach umęczone fauny
Drapią się chyłkiem ocierając oczy
Doniosły tutaj moje sztywne zwłoki
Abym obejrzał to com dawno wyśnił
Dwór opuszczony deski w miejsce okien
Ciszę tak wielką że słychać ruch myśli
Tutaj był kiedyś Rzym mój Grecja moja
W świątyniach stodół mieszkał Bogów zagon
Stojąc w obejściu w pozłocistych zbrojach
Na moje walki patrzyli z powagą
Tutaj ukryłem srebrnostrunną lirę
Która się stała duszą tego dworu
Tutaj indykom czytając Szekspira
Drżałem o losy swego Elsynoru
W tumanach kurzu tańczyły rusałki
Nimfy w dziewannach uwodziły wzrokiem
A ja Don Kichot wciąż niesyty walki
Świat ten mierzyłem małym groźnym krokiem
Potem mnie długo długo tu nie było
I oto wracam z najdalszej podróży
Stamtąd gdzie nic się z marzeń nie spełniło
Tu gdzie najgorsze sprawdzają się wróżby
W martwych pejzażach skrzydłem ptak nie strzepnie
Zgwałconej nimfie grobem szara łąka
Wróżka mych losów milknie głuchnie ślepnie
Na fauny czeka wrzaskliwa nagonka
Ręka poprawia obsunięty całun
Zimne powieki nasuwa na oczy
Po rudej ziemi grabarz żuk pomału
Swą kulę ziemską ku jej losom toczy

Возвращение из Сибири

По рыжей земле жук-могильщик медленно
Свой земной шар к её судьбе катит.
По рыжей шерсти измученной фауны
Царапают украдкой, протирая глаза.
Принесли сюда моё окоченевшее тело,
Чтобы я увидел то, что давно снил:
Усадьбу заброшенную, доски вместо окон,
Тишину такую, что слышно движение мысли.
Здесь был когда-то Рим мой, Греция моя,
В храмах-сараях жил сонм Богов.
Стоя во дворе в позолоченных доспехах,
На мои битвы смотрели с важностью.
Здесь я спрятал свою серебрянострунную лиру,
Которая стала душой этой усадьбы.
Здесь индюкам, читая Шекспира,
Трепетал о судьбе своего Эльсинора.
В облаках пыли танцевали русалки,
Нимфы в диванах соблазняли взглядом.
А я, Дон Кихот, всё ещё жаждущий битвы,
Мир этот мерил маленьким грозным шагом.
Потом меня долго, долго здесь не было,
И вот возвращаюсь из самого дальнего путешествия.
Оттуда, где ничего из мечтаний не сбылось,
Сюда, где самые худшие сбываются предсказания.
В мёртвых пейзажах крылом птица не шелохнёт,
Осквернённой нимфе могилой серый луг.
Волшебница моей судьбы молчит, глохнет, слепнет,
На фавнов ждёт шумная облава.
Рука поправляет сползший саван,
Холодные веки надвигаются на глаза.
По рыжей земле жук-могильщик медленно
Свой земной шар к её судьбе катит.