paroles de chanson Seizoenen - Rob de Nijs

Toen waren er de wolken
en het gras rook er naar hooi.
De zon boven het nieuwe nest
bouwde een hete kooi.
En je liet de stralen strelen
op een veel te witte huid.
Je zacht gesproken woorden
klonken mij nog veel te luid.

Een boerenzoon met hazelip
sprak van angst over het land.
De kracht van jonge vrouwen
en zijn ebbenhouten hand.
Tot de heupen in de tarwe
Een onderhuidse rilling
en jouw overrijpe buik.

Roep me zonder naam vanacht
met woorden die ik van jou verwacht.
Geef me je hand en neem me mee
ik kom gedwee.

Mijn ogen zijn verward
door jou oneindig tere lijnen
en je laat me tussen 't kreupelhout
in jou lieve lijf verdwijnen.
De horizon gekneusd
door de golfslag van de wind
terwijl de kou ons voelen doet
dat nu de herfst begint.

Met z'n tweeen ingespannen
in een zacht en warm verbond
in 't bed van onze ouders
met mijn vingers in jou mond.
De vrieskou tekent bloemen
in het ijs op 't vensterglas
terwijl je luid op ligt te denken
hoe het in de lente was.