paroles de chanson Ο Καλλιτέχνης της Απόδρασης - Solmeister

Και μου ′πε
"Ποιός σε ξέρει στ' αλήθεια;
Πόσοι σ′ ακούνε, σε πόσους μιλάς;
Πες μου ποιά μάσκα φοράς
Πες μου τι θα 'λεγες πριν το καλά σου γίνει συνήθεια;"
Και μου 'πε
Τα πάντα
Με μάτια σαν μαύρα φεγγάρια
Όλα όσα φοβάται να νοιώσει
Και σώπασε πριν ξημερώσει
Δε πίστευα στη μαγία όταν ήμουν μικρός
είχα μεγάλη δυσπιστία συνεπώς δε με ενθουσίαζε
Το ότι έκοβε στα δυό μια κοπέλα αφού δεν έκοβε στα δυό
τον εαυτό του ο ταχυδακτυλουργός
Μα ύστερα έμαθα να γίνομαι αόρατος
Όσο οι άλλοι έλεγαν διάλεξε ενα φύλο δες το και μη μου το πεις
Και εντυπωσίαζαν
Τους αφελείς με τρικ
Περνούσα μέσα από τοίχους
Τους δικούς μου
δε τους πέρναγε κανείς
Εκτός από εκείνο το κορίτσι
Γιατί κάθε καλή ιστορία
έχει ένα κορίτσι
Και κάθε κορίτσι
10 λόγους για να το ερωτευτείς
Και 3 για να το μισήσεις
2 για να το αγαπήσεις
Και μια καλή ιστορία για να πεις
Χαμένη νιότη
Σκουλαρίκι στο φρύδι
Ηταν στο πέμπτο ποτό ήδη
Γέλαγε σαν υστερική
Χωρίς να ξέρει γιατί
Σα να έχω γράψει 10 ίδιες ιστορίες αλλά
κάθε μία στο πετσί μου είναι διαφορετική
Τα dejavu μου κάνω ποίηση
Στα ραντεβού μου υπό πίεση
Κόβω στα δυό τον εαυτό μου
Και χαρίζω τον μισό μου
Και ενώ όλες με ρωτούσαν πως το κάνω εκείνη μου είπε "κόψε εμένα"
Και εγω απλά διηγήθηκα τα παραπάνω
Και μου ′πε
"Ποιός σε ξέρει στ′ αλήθεια;
Πόσοι σ' ακούνε, σε πόσους μιλάς;
Πες μου ποιά μάσκα φοράς
Πες μου τι θα ′λεγες πριν το καλά σου γίνει συνήθεια;"
Και μου 'πε
Τα πάντα
Με μάτια σαν μαύρα φεγγάρια
Όλα όσα φοβάται να νοιώσει
Και σώπασε πριν ξημερώσει
Οι ματωμένες ιστορίες μας
Οι πιο μεγάλες αμαρτίες μας
Αυτά είναι τα ανήσυχα μας 20
Μετα την επικίνδυνη εφηβεία μας
Έχουν φαντάσματα οι τοίχοι μου
Έχουν φαντάσματα οι στίχοι μου
Και όσο αδειάζουν οι ελπίδες μου
Με τρομάζει που γεμίζουν
οι σελίδες μου
Η μετά θάνατον ζωή με αγχώνει
Κι ας μη βρήκα τη ζωή πριν απ′ τον θάνατο ακόμη
Κι μη βρήκα λόγο
να ανυπομονώ για το Σάββατο
Κι ας καίω το βιβλίο
Για να μη δω πως τελειώνει
Μιλάω πίσω απ' το θόρυβο
Χορεύω στης ζωής τον απόηχο
Μεθάω από νωρίς όταν βγαίνω
Γιατί το να περνάω καλά μου φαίνεται ζόρικο
Κι ύστερα κλείνομαι σπίτι
Να στραγγίξω λίγη έμπνευση
Από ότι μου λείπει
Να στραγγαλίσω το μολύβι
Να φιλήσω το κενό
Και τις μουτζούρες μου
να κάνω παραμύθι
Ναι!
Δώσε μου μισό "για πάντα" να σου πω
Τον τελευταίο καιρό
Όλα όσα μου στέρησαν ύπνο
Αν στα 30 είμαι παιδί
Πες μου πως κάποιος θα ′ναι εδώ
Πες μου πως δε θα παίζω
πάλι μόνος στον κήπο
Τον καλλιτέχνη της απόδρασης