paroles de chanson Το Αγόρι που Αιμορραγούσε Χρώματα - Solmeister

Δεν υπάρχει στο διάστημα ήχος
Περίεργο intro
Αλλά στο χρονικό διάστημα της απουσίας σου επικρατούσε σιγή
Και αυτό το διάστημα δεν έχει Γη
Έχει κενό
Δεν έχει εσύ, έχει εγω
Και δεν απορώ αν υπάρχει στους άλλους πλανήτες ζωή
Γιατί το τετράδιο έκανα σύμπαν
Ένα κόμικ με την ιστορία
′Το αγόρι που αιμορραγούσε χρώματα'
Και όταν τα έδειξε στους άλλους κάποιοι
του είπαν πως θα έφερνε το σύμπαν τούτο Τούμπα
Και άλλοι απλά αδιαφόρησαν
Και αυτό το αγόρι έγινε χρονοναυτης και είπε να ψάξει
Που κοιμούνται τα φαντάσματα
Ποιο μίζερο φεγγάρι έχει επάνω του πατημασιές αγάπης
Ένα μικρό βήμα για κάποιους
Ένα τεράστιο άλμα για τους εγωιστές
Και που γεννιούνται ιστορίες φοβερές
Που κάνουν κάποιους να γράψουν τραγουδια
Και άλλους να μην λένε ούτε λέξη για αυτές
Που είναι ο πλανήτης χθές
Ποιος γαλαξίας χορεύει καλύτερα
Ποιο ήταν το τελευταίο αστέρι που έκανα πλιάτσικο πειρατές
Και τι είναι το όραμα που βλέπει κάθε φορά που τα μάτια του κλείνει
Ποια είναι εκείνη και γιατί περιστρέφεται γύρο της το σύμπαν σαν δίνη
Πώς ερωτεύτηκε μια γήινη
Η γη καταστράφηκε χρόνια πρίν
Τώρα εκεί αστεροσκονη μόνο έχει μείνει

Και ταξιδεύει σε φεγγάρια
Τα μάτια της ψάχνει να βρει
Μοιάζει με κάποια που ήξερε όταν ήτανε παιδί
Μα είναι μάταια τα πάντα
Η γη έχει εκραγεί και ίσως να πέθανε και εκείνη εκεί

Μα ισως
Να υπάρχει ένα μέρος
Στο σύμπαν
Που ζει το κορίτσι
Που του είπαν Τα αστέρια
Πώς θα παντρευτεί
Ίσως εκεί
Εκείνη
Να περιμένει
Στο μαύρο
Με όσο έχει
Κουράγιο
Το αγόρι εκείνο
Που χρώματα αιμορραγεί

Ίσως να μην την βρω πότε
Λέει στον εαυτό του σε κάθε ευκαιρία
Μα θα την ψάχνω μέχρι το τέλος
Ακόμα και αν εγώ χαθώ στην πορεία
Και αν θέλει η μοίρα ας με συνθλιψει
Κακία δεν κρατώ καμία
Θα της αφήσω έναν πολύχρωμο καμβά
Και λίγη θλίψη
Η τελευταία σταγόνα απτό αίμα μου θα είναι κόκκινη σαν το δικό της
Και ας μην μου φτάνουν του κόσμου
τα χρώματα να σκιτσάρω το πρόσωπο της
Θέλω να ξέρει πως άλλος κανενας στον γαλαξία της Ανδρομέδας
Δεν την αγάπησε όσο εγώ
Και ας μην γνωριστούμε οι δυο μας πότε μας
Και θα έκλεβα του Κρόνου τα δαχτυλίδια να γίνουν στολίδια
Στα χέρια της πάνω να κάνω ταξίδια
Στα μάτια της μέσα να δει όσα είδα
Είδα να βρω την ελπίδα
Που έχασα τότε
Τα λάθη που έκανα να συγχωρήσω
Να με αποτρέψω από το να πατήσω το κουμπί
Και να μην καταστρέψω πάλι την γη
Γιατί ήμουν χαμένος
Δεν φταίει αυτη
Για όλο το μένος
Που έκρυβα τότε
Και ας είπε πως δεν θα με άφηνε ποτέ
Είχα το χέρι στον διακόπτη
Και δεν με σταματήσε απλά με άφησε να την αφήσω
Και να μετοικησω
Καθώς η γη καιγοτανε

Και ακόμα στο διάστημα ζει το αγόρι
Το απέραντο διάστημα της απουσίας της
Και όταν ξεσπά σε φωνές, δεν βρίσκει ήχο
Θα ναι από τύχη, αν δεν αποτύχει
Τα sos ακούνε λίγοι
Και εκείνος γυρίζει
Από άκρη σε άκρη
Ένα σύμπαν αχανές

Και ταξιδεύει σε φεγγάρια
Τα μάτια της ψάχνει να βρει
Μοιάζει με κάποια που ήξερε όταν ήτανε παιδί
Μα είναι μάταια τα πάντα
Η γη έχει εκραγεί και ίσως να πέθανε και εκείνη εκεί

Μα ισως
Να υπάρχει ένα μέρος
Στο σύμπαν
Που ζει το κορίτσι
Που του είπαν Τα αστέρια
Πώς θα παντρευτεί
Ίσως εκεί
Εκείνη
Να περιμένει
Στο μαύρο
Με όσο έχει
Κουράγιο
Το αγόρι εκείνο
Που χρώματα αιμορραγεί