Текст песни Nerden Gelip Nereye Gidiyoruz (Live) - Fazıl Say, Genco Erkal, Nazım Hikmet Korosu & Fazıl Say Festival Orkestrası

Nerden gelip nereye gidiyoruz?
Doğrultup belimizi kalktığımızdan beri iki ayak üstüne,
Kolumuzu uzunlaştırdığımızdan beri bir lobut boyu

Ve taşı yonttuğumuzdan beri
Yıkan da, yaratan da biziz,
Yıkan da yaratan da biziz bu güzelim, bu yaşanası dünyada.
Arkamızda kalan yollarda ayak izlerimiz kanlı,
Arkamızda kalan yollarda ulu uyumları aklımızın, ellerimizin;
Yüreğimizin,
Toprakta, taşta, tunçta, tuvalde, çelikte ve pılastikte.
Kanlı ayak izlerimiz mi önümüzdeki yollarda duran?
Bir cehennem çıkmazında mı sona erecek önümüzdeki yollar?
Çocukların avuçlarında günlerimiz sıra bekler,
Günlerimiz tohumlardır avuçlarında çocukların,
Çocukların avuçlarında yeşerecekler.
Çocuklar ölebilir yarın,
Hem de ne sıtmadan, ne kuşpalazından,
Düşerek de değil kuyulara filân;
Çocuklar ölebilir yarın,
Çocuklar sakallı askerler gibi ölebilir yarın,
Çocuklar ölebilir yarın atom bulutlarının ışığında
Arkalarında bir avuç kül bile değil,
Arkalarında gölgelerinden başka bir şey bırakmadan.
Negatif resimcikler boşluğun karanlığında.
Kırematoryum, kırematoryum, kırematoryum.
Bir deniz görüyorum
Ölü balıklarla örtülü bir deniz.
Negatif resimcikler boşluğun karanlığında,
Yaşanmamış günlerimiz
Çocukların avuçlarıyla birlikte yok olan.

Bir şehir vardı.
Yeller eser yerinde.
Beş şehir vardı.
Yeller eser yerinde.
Yüz şehir vardı.
Yeller eser yerinde.
Yok olan şehirlere şiirler yazılmayacak,
Şair kalmayacak ki.
Pencerende bir sokak bulvarlı.
Odan sıcak.
Ak yastıkta üzüm karası saçlar.
Adamlar paltolu, ağaçlar karlı.
Penceren kalmayacak,
Ne bulvarlı sokak,
Ne ak yastıkta üzüm karası saçlar,
Ne paltolu adamlar, ne karlı ağaçlar.
Ölülere ağlanmayacak,
Ölülere ağlayacak gözler kalmayacak ki.
Eller kalmayacak.
Negatif resimcikler boşluğun karanlığında dalların altındaki
Yok olmuş olan dalların altındaki
Yok olmuş olan dalların üstünden
O bulutlardır geçen.
Güneye götürmeyin beni,
Ölmek istemiyorum...
Ölmek istemiyorum,
Kuzeye götürmeyin beni...
Doğuya götürmeyin beni,
Ölmek istemiyorum...
Ölmek istemiyorum,
Batıya götürmeyin beni...
Beni burda bırakmayın,
Götürün bir yerlere.
Ölmek istemiyorum,
Ölmek istemiyorum.
Tahta, beton, teneke, toprak, saman damlarımızla iki milyardan
Artığız,
Kadın, erkek, çoluk çocuk.
Ekmek hepimize yetmiyor,
Kitap da öyle,
Ama keder
Dilediğin kadar,
Yorgunluk da göz alabildiğine.
Hürriyet hepimize yetmiyor.
Hürriyet hepimize yetebilir
Ve sevda kederi,
Hastalık kederi,
Ayrılık kederi,
Kocalmak kederinden gayrısı aşmayabilir eşiğimizi.
Ekmek hepimize yetebilir.
Ormanlarınki kadar uzun olabilir ömrümüz.
Yeter ki bırakmayalım,
Yaşanmamış günlerimiz yok olmasın çocukların avuçlarıyla birlikte,
Boşluğun karanlığına çıkmasın negatif resimcikler,
Yeter ki ekmek ve hürriyet uğruna dövüşebilmek için yaşayabilelim.
Tanrı ellerimizdir,
Tanrı yüreğimiz, aklımız,
Her yerde var olan Tanrı,
Toprakta, taşta, tunçta, tuvalde, çelikte ve pılastikte
Ve bestecisi sayılarda ve satırlarda ulu uyumların.
Insanlar sizi çağırıyorum:
Kitaplar, ağaçlar ve balıklar için,
Buğday tanesi, pirinç tanesi ve güneşli sokaklar için,
Üzüm karası, saman sarısı saçlar ve çocuklar için.
Çocukların avuçlarında günlerimiz sıra bekler,
Günlerimiz tohumlardır avuçlarında çocukların,
Çocukların avuçlarında yeşerecekler.