Текст и перевод песни Jacek Kaczmarski - Bankiet

Bankiet

Ja - przy małym stoliku nad wystygłą herbatą,
Oni tam za kotarą, gdzie muzyka i gwar.
Siedzę sam w pustej sali, żółte stołów lśnią blaty,
Nawet tych bez zaproszeń skusił bankietu czar.
Ktoś spóźniony przechodzi, widzi mnie i przystaje:
"Co tu robisz, jak w domu?" Ot, znajomy czy ktoś...
"Chodźże ze mną" - i idę, gdzie się bawią i grają. -
Dodatkowy cóż znaczy tam gość?
Wchodzę: stół, tłum, biel świateł, pryska nastrój ponury,
Histeryczne chichoty podchmielonych już pań!
Siadam, biorę na talerz plastry miąs, konfitury,
Parę miłych zmieniam z kimś zdań.
Nie pamiętam, czy to żenił z kimś tam ktoś się,
Czy też jakiś jubileusz być to miał -
Ja pamiętam, że na stole postawiono wielkie prosię -
Z niego każdy mięsa strzęp dla siebie rwał.
Obstawili nas kelnerzy jak opryszków,
Przy drzwiach jacyś wyfraczeni stali trzej,
Innych pięciu lało wódę oraz wino do kieliszków,
Żeby trawić nam to wszystko było lżej!
Przy mnie też stał taki jeden - całkiem blisko -
Dziką siłę mięśni czuło się pod skórą...
Choć na dźwięk każdego słowa kłaniał mi się jak mógł nisko -
Patrzył z góry. Patrzył na mnie z góry.
Północ! Śpiewy pijane, chór z pełnymi ustami,
Ja fałszuję, lecz fałsz mój zagłuszony przez ryk,
Więc poganiam tych, którzy nie śpiewają wraz z nami,
Choć prawdziwej melodii już nie śpiewa tu nikt!
Wtem coś łamie się we mnie, "Co ja robię zalany?
Trzeba wyjść stąd, uciekać!" Wstaję, krzyczę przez gwar,
Gdy na ustach swych czuję dłoń sąsiadki pijanej
I odurza mnie zapach perfum "Moskiewski czar"
Sufit w dół na mnie leci i podłoga się kiwa,
Zimny mrok pod powieki, pot perlisty na kark,
Z wewnątrz mnie dziko strumień się gorący wyrywa
I przewraca kieliszki wśród okrzyków i skarg.
Kelner - ten co za mną stał - do przodu skoczył,
Wprawnym chwytem obezwładnił moją dłoń,
Dźwignął, szarpnął, szturchnął w plecy, odprowadził na ubocze -
Tam wyrwałem się i odwróciłem doń.
Zatoczyłem się natychmiast, kiedy puścił,
Z trudem, ale utrzymałem równowagę
I wyprowadziłem cios w ten jego uniżony uśmiech
I w sprzeciwu nie cierpiącą tę rozwagę!
W tył odleciał, byli inni - doskoczyli,
W kwadrat mordę mą zaplutą skuli mi.
I za drzwi mnie w zimny miejski świt rzucili...
Piąta rano puste miasto w oczach drży!
Ja nad wódką poranną przy wyziębłym bufecie -
Oni tam się wsadzają do limuzyn i aut.
Najwyraźniej nie umiem bawić się na bankiecie
I nie dla mnie ślub, pogrzeb, jubileusz czy raut...

Банкет

Я – за маленьким столиком, над остывшим чаем,
Они там, за занавеской, где музыка и гам.
Сижу один в пустом зале, желтых столов блестят столешницы,
Даже тех, кто без приглашения, привлек банкета шарм.
Кто-то опоздавший проходит, видит меня и останавливается:
"Что ты здесь делаешь, как дома?" Вот, знакомый какой-то...
"Пойдем со мной" – и иду, где веселятся и играют. –
Дополнительный гость что значит там?
Вхожу: стол, толпа, белизны свет, мрачное настроение развеялось,
Истеричный смех подвыпивших дам!
Сажусь, беру на тарелку ломтики мяса, конфитюры,
Пару приятных фраз с кем-то меняю.
Не помню, женился ли кто-то там с кем-то,
Или какой-то юбилей быть должен был –
Я помню, что на столе поставили огромного поросенка –
С него каждый кусок мяса для себя рвал.
Обступили нас официанты, как бандитов,
У дверей какие-то во фраках стояли трое,
Другие пятеро лили водку и вино в бокалы,
Чтобы переварить нам все это было легче!
Рядом со мной тоже стоял такой один – совсем близко –
Дикую силу мышц чувствовалось под кожей...
Хотя на каждое слово кланялся мне как можно ниже –
Смотрел сверху вниз. Смотрел на меня свысока.
Полночь! Пьяные песни, хор с полными ртами,
Я фальшивлю, но фальшь моя заглушена криком,
Поэтому подгоняю тех, кто не поет вместе с нами,
Хотя настоящей мелодии уже не поет здесь никто!
Вдруг что-то ломается во мне, "Что я делаю, пьяный?
Нужно уйти отсюда, бежать!" Встаю, кричу сквозь гам,
Когда на губах своих чувствую руку соседки пьяной
И дурманит меня запах духов "Московский шарм".
Потолок на меня летит и пол качается,
Холодный мрак под веками, липкий пот на шее,
Изнутри меня дикий поток горячий вырывается
И опрокидывает бокалы среди криков и жалоб.
Официант – тот, что за мной стоял – вперед прыгнул,
Ловким хватом обездвижил мою руку,
Поднял, дернул, толкнул в спину, отвел в сторону –
Там я вырвался и повернулся к нему.
Покачнулся я сразу, когда он отпустил,
С трудом, но удержал равновесие
И нанес удар в эту его униженную улыбку
И в не терпящую возражений эту рассудительность!
Назад отлетел, были другие – подскочили,
В квадрат мою оплеванную морду стянули мне.
И за дверь меня в холодный городской рассвет выбросили...
Пять утра, пустой город в глазах дрожит!
Я над утренней водкой у холодной стойки бара –
Они там рассаживаются в лимузины и машины.
Очевидно, не умею я веселиться на банкете
И не для меня свадьба, похороны, юбилей или раут...