Zrodlo II (Rozlewiska) - Jacek Kaczmarski перевод на русский

Zrodlo II (Rozlewiska)

Jak daleko od źródeł swoich rzeka odpływa
Wyrzeźbiwszy własne granice
Niesie szlam wypłukany z ciemnych głębin i wzywa
Do radości słonecznym odbiciem
Ale płyną nią szczątki, co na światło nieczułe
Bo obrosłe ciemnością i mułem
Obojętny brzeg - płaski, lecz nad wszystko wyniosły
Rzeki nurt nieuchronnie wyzyska!
Karmi trawy i bagna co z nicości wyrosły
Więc na nicość niezmiennie nieczułe
Tak tworzą się z rzek
Rozlewiska

Duszny upał się szerzy, w przerażonym powietrzu
Krążą chmury żarłocznych owadów
Nie odnaleźć tu brzegów, ni obszarów nie zmierzyć
Wdychać oparów rozkładu!
Ani wody źródlanej nie odnaleźć czystości
Ani głębi, ni głębokości!
Gdzie jest cel tych taplawisk, co choć dążą do morza
Roztapiają się wciąż w grzęzawiska?
Nurt się pławi w kałużach, bagno - bagnem odciska
Niemożliwe - ni powódź, ni pożar
Tak tworzą się z rzek
Rozlewiska

Żeby rzekę odszukać - trzeba w niej się zanurzyć
Dać okleić się tym, co nią płynie
W dno muliste się wpatrzyć, gdzie się prąd po nim struży
Bo - co na dnie - nigdy nie zginie!
Ale rzeka, to tylko źródła płynne jest ciało
A gdzie dusza? Gdzie źródło zostało?
W źródle siła i trwanie, ukojenie pragnienia
Dźwięk daleki a przecież jedyny!
Więc za dźwiękiem, pod prąd rzeki mętnej, zgubionej
Trzeba czołgać się, pełznąć i płynąć
Bo tylko się - źródło - nie zmienia
Bije wodą przeczystą
Z głębi ziemi zrodzoną
I żyje wciąż wbrew
Rozlewiskom

Источник II (Разливы)

Как далеко от истоков своих река уплывает,
Вырезав собственные границы,
Несет ил, вымытый из темных глубин, и манит
К радости солнечным отблеском.
Но плывут в ней обломки, к свету бесчувственные,
Ведь обросшие тьмою и тиной,
Безразличный берег - плоский, но превыше всего вознесённый,
Реки течение неумолимо использует!
Питает травы и болота, что из ничтожества выросли,
И к ничтожеству неизменно равнодушные.
Так образуются из рек
Разливы.

Душный зной распространяется, в испуганном воздухе
Кружат тучи жадных насекомых.
Не найти здесь берегов, ни просторов не измерить,
Вдыхая испарения разложения!
Ни воды родниковой не найти чистоты,
Ни глубины, ни глубокости!
Где же цель этих топей, что хоть стремятся к морю,
Растворяются всё в трясины?
Течение плещет в лужах, болото - болотом отпечатывается,
Невозможно - ни наводнение, ни пожар.
Так образуются из рек
Разливы.

Чтобы реку отыскать - нужно в ней окунуться,
Дать облепить себя тем, что в ней плывёт.
В дно илистое вглядеться, где течение по нему струится,
Ведь - что на дне - никогда не погибнет!
Но река, это лишь источника текучее тело,
А где душа? Где источник остался?
В источнике сила и длительность, утоление жажды,
Звук далёкий, а всё же единственный!
Так за звуком, против течения реки мутной, потерянной,
Нужно ползти, пресмыкаться и плыть,
Ведь только источник - не меняется,
Бьёт водой чистейшей,
Из глубин земли рождённой,
И живёт вопреки
Разливами.