Songtexte เรียนและงาน - พงษ์สิทธิ์ คำภีร์

ออกเดินจากบ้านสู่เมืองฟ้า
สู่เมืองเทวาเมืองบางกอก
เดินทางเดียวดายจากบ้านนอก
มาเล่ามาเรียนมาศึกษา

เจอะคนทั้งแบบนี้แบบนั้น
เจอะทั้งแมงวันทั้งจิ้งจอก
เจอะทั้งคนดีคนกลับกลอก
คนหวังปอกลอกมีมากมาย

ตั้งใจร่ำเรียนทุกค่ำเช้า
ถึงหนักถึงเบาไม่ร้องบอก
อยู่ไปวัน ๆ เหมือนมีปลอก
ลากคอให้เดินตามทาง

ชี้ให้ฉันเดินไปทางไหน
จะเร่งรีบไปตามคุณบอก
หัวใจเฉื่อยชาแต่ช้ำชอก
แตกหักยับเยินป่นปี้

ชี้ให้ฉันเขียนฉันรีบเขียน
ชี้ให้ฉันเรียนให้ฉันสอบ
แข่งขันกันไปหลายรอบ
เหมือนเลือกเอาหมาพันธุ์ดี

ทำเพื่อหนทางที่วาดหวัง
รีดเค้นพลังพุ่งพวยออก
ก็ตามประสาคนจนตรอก
หวังงานทำเงินเลี้ยงครอบครัว

จวบจนฉันจบการศึกษา
รับใบปริญญาที่ฉันชอบ
สุขใจแค่ไหนไม่ต้องบอก
ยิ้มพลางเดินพลางสบายดี

รีบเดินย่ำต๊อกหางาน
ความสดชื่นบานที่เคยมี
เริ่มหดเริ่มหายลงทุกที
ไม่มีไม่มีไม่มีงาน

รับคน 15 คนทำงาน
เด็กฝากเด็กท่านเอาหนึ่งโหล
ที่เหลือหมื่นพันร้องไห้โฮ
ระบบทางแก้ไม่มี

หลายที่หลายแห่งคนทำงาน
เช้าชามเย็นชาม 2 ขั้นปี
แต่คนขยันทำงานดี
ไม่มีไม่มีไม่มองมา

ยังงี้เมื่อไหร่บ้านเมืองไทย
เจริญก้าวไปทัดเทียมกัน
นานาประเทศดังคำขวัญ
ที่เขียนเอาไว้สวยดี

อุตส่าห์ร่ำเรียนมาแทบตาย
แต่ผลสุดท้ายต้องตกงาน
หมดเงินหมดแรงอยู่ตั้งนาน
วิมานมาพังไร้ชิ้นดี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์
กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก
หลังถูกจับขังหลายปี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์
กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก
หลังถูกจับขังหลายปี