Lyrics and translation Emil Blef - Dwie łąki (Feat. Henryk Sienkiewicz)

Dwie łąki (Feat. Henryk Sienkiewicz)

Na początku były dwie krainy
Między którymi strumień zimny rozdzielając płynął
I był ten, który był tego przyczyną
Najwyższy wezwał tych, a oni przyszli
Nagrodził ich za ich dobroć i mądrość
Mówiąc będziecie rządzić tymi krainami odtąd
Pierwszą objął ten, który życie dawał
Drugą ten który mógł na jego odebranie skazać
Tętniło życie w pierwszej krainie
I niosło wszystko co tylko mogło przynieść

Słońce wstając niosło sobą dzień jasny
Noc gdy ostatni za horyzontem promień zastygł
I tak w doskonałym cyklu
Zaroiło się od roślin, zwierząt, człowiek się wykluł
A żeby ten ostatni mógł potomkom dać do życia przejście
Pan dał im miłość, która zarazem była szczęściem
I wezwał go najwyższy
Mówiąc już stworzyłeś wszystko czyniąc świat doskonałym
Daj ludziom żyć samym i odpocznij wreszcie

I ludzie żyli sami
Czuli, że ich żywot z dwóch nici jest utkany
Lekka radość, czasem w sercu smutku kamyk
A gdy spostrzegli to, stanęli ze skargą przed nim
On słuchał jak człowiek się ze smutku zwierza
Po czym rzekł niech miłość was pociesza
Dałem wam jej siłę żeby zdjęła
Smutku ciężar
I ludzie żyli dalej dając sobie miłość a czasem i z jej siłą
Mimo krainy Boga zaczęło dzikich jagód, owoców, miodu brakować
Wtedy ci najmądrzejsi poszli w lasy wyrwać drzewa
Zasiać zboże by głód przerwać, tak powstała praca ciągła
Ludzie nie mogli przestać a z niej trud
Który zrodził zmęczenie więc ruszyli ze skargą znów
By stanąć przed tym, który dał im istnienie
Panie pracujemy dniem i nocą, ciała mamy słabe
Jest nam źle, nie mamy jak odpocząć nawet
Dobrze, dam wam sen odpowiedziało Bóstwo
A z nią trud i zmęczenie wspólnie z wami usną
(Tylko tekstyhh.pl)
Sen koił smutki, na nowo dawał siły
Chwalili go ludzie i błogosławili
Mówiąc, że lepszy jest niż życie na jawie
Bo gdy tylko się przebudzą wraca moc trawień
Panie błagamy spraw by sen był wieczny
Prosili po raz trzeci
On zagniewany prośbą rzekł by ludzie usłyszeli sprzeciw
Tego dać wam nie mogę, ale jeśli takie jest wasze pragnienie
Idźcie dalej tam do krainy oddzielonej potokiem
Więc ruszyli na brzeg by stanąć na nim jako pierwsi
I ujrzeli łąkę piękną, jasną krainę śmierci
Wtedy ci zmęczenie przeszli strumień
A gdy wieczny sen ich przenikł reszta ruszyła tłumnie
Szli wszyscy czuli bardziej krainy błogość
Potem kładli się i oplatał ich jasności kokon
Najwyższy, ratuj życie, które nakazałeś mi, a ja już nie uronię
Musisz zniszczyć jasność śmierci nim wszyscy będą po ich stronie
Tylko młodzieniec i dziewczyna nie oddają się w ramiona snu
By mogli kochać się dla dotyku swych spojrzeń i słów
Ale odejdą gdy minie ich miłość i wiosna
Rzekł to moja prośba, nie uczynię tego odpowiedział stwórca
Choć to prośba smutna i z ciemności grubą zasłonę utkał
By zasłonić brzeg stworzył ból
I strach
By mogły przejścia strzec, po czym rzekł
Nie pozbawię krainy śmierci jasności, szczęścia
Bo mimo tego odtąd ludzie będą bali się przejścia

Two meadows (Feat. Henryk Sienkiewicz)

In the beginning there were two lands,
Between which a cold stream flowed, separating them.
And there was he who was the cause of this,
The Highest called them, and they came.
He rewarded them for their goodness and wisdom,
Saying you will rule these lands from now on.
The first was taken by the one who gave life,
The second by the one who could condemn him to take it away.
Life teemed in the first land,
And carried everything it could bring.

The sun rising brought with it a bright day,
Night when the last ray behind the horizon froze,
And so, in a perfect cycle,
It teemed with plants, animals, man hatched,
And so that this last one could give his descendants a passage to life,
The Lord gave them love, which was at the same time happiness.
And the highest called him,
Saying you have already created everything, making the world perfect,
Let people live on their own and finally rest.

And people lived by themselves,
They felt that their lives were woven from two threads,
Light joy, sometimes a pebble of sadness in the heart,
And when they noticed this, they stood before him with a complaint.
He listened as a man confided his sadness,
Then he said let love comfort you,
I gave you its power to take away
The burden of sadness.
And people lived on, giving each other love and sometimes its strength.
Despite the land of God, wild berries, fruits, honey began to run out.
Then the wisest went into the forests to cut down trees,
To sow grain to break the hunger, so continuous work arose,
People could not stop and from it toil
Which gave birth to fatigue, so they set off again with a complaint
To stand before the one who gave them being,
Lord, we work day and night, our bodies are weak,
We are not well, we have no way to rest even,
Well, I will give you sleep, the Deity replied,
And with it, toil and fatigue will sleep with you.
(Lyrics onlyhh.pl)
Sleep soothed sorrows, gave strength anew,
People praised him and blessed him,
Saying that it is better than waking life,
Because as soon as they wake up, the power of digestion returns.
Lord, we beg you to make sleep eternal,
They asked for the third time,
He, angered by the request, said that people would hear opposition.
I cannot give you this, but if that is your wish,
Go further there to the land separated by the stream.
So they went to the bank to stand on it as the first,
And they saw a beautiful meadow, a bright land of death.
Then those weary crossed the stream,
And when eternal sleep penetrated them, the rest moved in droves.
They all felt the bliss of the land more,
Then they lay down and a cocoon of brightness enveloped them.
Highest, save the life you commanded me, and I will not shed it,
You must destroy the brightness of death before everyone is on their side,
Only the young man and the girl do not surrender to the arms of sleep,
So they can love each other for the touch of their looks and words,
But they will leave when their love and spring pass.
This is my request, I will not do this, the creator replied,
Although this request is sad and has woven a thick curtain of darkness,
To cover the shore he created pain,
And fear
So that they could guard the passage, then he said
I will not deprive the land of death of its brightness, happiness,
Because despite this, from now on people will be afraid of the transition.