Lyrics and translation Mirosław Czyżykiewicz - Myszka Miki

Myszka Miki

Budzę się szarym świtem i chwytam się za serce
Czy coś tam jeszcze bije, czyżbym miał jeszcze szczęście?
A może jest już po mnie, bo mam buty woskowane
Ku śmierci kołowrotek, bezsensowny ten sam ranek

Nie ma z kim, nie ma o czym, nie ma co i nie ma jak
Nie ma gdzie i nie ma po co, każdy jest z sobą sam
Wychudły Don Kichot siodła swą Rozynantę
A ślepy Bóg za sterem znów prowadzi nasza łajbę

Telefon niech milczy nagranych uczuć dramat
Złe wieści jak bezpieka także przychodzą z rana
Już na wpół czujny, na wpół złapany w nocy wnyki
Mógłbym się zaśmiać, lecz mam uśmiech Myszki Miki
Ranki bym zniszczył

W radiu gra Chick Corea, prezenter dobry człowiek
Zaprawdę jest wesoło niczym w rodzinnym grobie
Uśmiecham się jak mumia, mam wory pod oczami
Różowy świt mnie nudzi, a dzień nowy już nie mami

Coś pleciesz o tym, co byś znów ze mną robić chciała
Pomału stygnie pościel, dołki po rozgrzanych ciałach
Wszystko oblekła szarość, jak tu orzec czyjąś winę
Drwal machnął swą siekierą, łączącą przeciął linę

Dwa łóżka jak dwa kraje dzielą pograniczne słupy
Wzdłuż ozdób na tapecie ciągną się kolczaste druty
Gdy sen nadejdzie błogi, już nie męczą żadne zmory
Wszak była we mnie miłość, dziś jest pusta złość i gorycz
Druty bym zniszczył

Przeklęta ta godzina, ten moment, chwili przelot
Gdy rzeczy się wahają na styku czernią z bielą
Gdy jeszcze półmrok toczy odwieczną wojnę z brzaskiem
Bezsenność jest cierpieniem, palącym w oczach piaskiem

A wszystko huczy w głowie i tępo kłuje w boku
Chciałbym na dobre zasnąć, nie myśleć i mieć spokój
Z łokciami na kolanach słyszę, jak łzy twoje płyną
Na życie już za późno za wcześnie, żeby ginąć

Co było jeszcze wczoraj, niepotrzebne dziś nikomu
Ostatni kawy łyk, bo nie ma więcej kawy w domu
Wszak przyjdzie, co przyjść musi, nadejdzie nieproszone
Chleb z masłem zawsze spada na posmarowaną stronę
Masło bym zniszczył

Mówisz mi o nadziei i siecią słów oplatasz
Co jak szpiegowskie sondy krążą dookoła świata
Rozebrać się z piżamy może bym i umiał jeszcze
Dwadzieścia lat mówiłem, dziś mi się już mówić nie chce

Z plakatu w ubikacji knur spasły do mnie mruga
Pędząc zabiera wszystko spienionej wody struga
Spłukuje to, co było i niesie wprost do ścieku
A mnie tu przyjdzie zostać, nim zbraknie mi oddechu

Macam się po nadgarstku, na dworze prawie świta
Zegar godziny bije i kolejnym dniem nas wita
Już na wpół czujny, na wpół złapany w nocy wnyki
Mógłbym się zaśmiać głośno, lecz mam uśmiech Myszki Miki
Miłość bym zniszczył

Budzę się szarym świtem i chwytam się za serce
Czy coś tam jeszcze bije, czyżbym miał jeszcze szczęście?
A może jest już po mnie, bo mam buty woskowane
Ku śmierci kołowrotek, bezsensowny ten sam ranek

Mickey Mouse

Je me réveille au petit matin gris et je me saisis de mon cœur
Est-ce que quelque chose bat encore là-dedans, aurais-je encore de la chance ?
Ou peut-être que c’est déjà fini pour moi, parce que j’ai des chaussures cirées
Vers la mort, un manège, ce même matin absurde

Il n’y a personne avec qui, il n’y a rien à propos de quoi, il n’y a rien et il n’y a pas de moyen
Il n’y a nulle part où aller et il n’y a aucune raison, chacun est seul avec lui-même
Don Quichotte, amaigri, selle sa Rosinante
Et le Dieu aveugle au gouvernail guide à nouveau notre barque

Que le téléphone garde le silence, le drame des sentiments enregistrés
Les mauvaises nouvelles comme la police secrète arrivent aussi le matin
Déjà à moitié éveillé, à moitié pris au piège des filets de la nuit
Je pourrais rire, mais j’ai le sourire de Mickey Mouse
Je détruirais les matins

Chick Corea joue à la radio, le présentateur est un bonhomme
En vérité, c’est joyeux comme dans un tombeau familial
Je souris comme une momie, j’ai des poches sous les yeux
L’aube rose m’ennuie, et le nouveau jour ne me charme plus

Tu racontes des choses à propos de ce que tu voudrais faire avec moi encore
Les draps refroidissent lentement, des creux après les corps chauffés
Tout est recouvert de gris, comment déterminer la culpabilité de quelqu’un
Le bûcheron a balancé sa hache, coupant la corde qui reliait

Deux lits comme deux pays, séparés par des poteaux frontaliers
Le long des décorations sur le papier peint, des fils barbelés s’étirent
Quand le sommeil arrive bienheureux, plus aucun cauchemar ne me tourmente
En effet, il y avait de l’amour en moi, aujourd’hui il n’y a que colère et amertume vides
Je détruirais les fils

Cette heure maudite, ce moment, le passage des instants
Quand les choses hésitent à la limite du noir et du blanc
Quand le crépuscule continue sa guerre éternelle avec l’aube
L’insomnie est une souffrance, un sable brûlant dans les yeux

Et tout rugit dans ma tête et pique sourdement dans le côté
J’aimerais m’endormir pour de bon, ne pas penser et avoir la paix
Avec mes coudes sur mes genoux, j’entends tes larmes couler
Il est trop tard pour la vie, trop tôt pour mourir

Ce qui était encore hier, inutile à quiconque aujourd’hui
Une dernière gorgée de café, car il n’y a plus de café à la maison
En effet, ce qui doit arriver arrivera, il viendra sans être invité
Le pain et le beurre tombent toujours sur le côté beurré
Je détruirais le beurre

Tu me parles d’espoir et tu m’enveloppes dans un réseau de mots
Qui, comme des sondes espionnes, tournent autour du monde
Je pourrais peut-être même me déshabiller de mon pyjama
J’ai parlé pendant vingt ans, aujourd’hui je n’ai plus envie de parler

Du poster dans les toilettes, un sanglier gras me fait un clin d’œil
En courant, il emporte tout, le jet d’eau mousseux
Il chasse ce qui était et le porte directement dans l’égout
Et moi, je dois rester ici, jusqu’à ce que je sois à bout de souffle

Je me touche le poignet, il fait presque jour dehors
L’horloge sonne les heures et nous accueille avec un nouveau jour
Déjà à moitié éveillé, à moitié pris au piège des filets de la nuit
Je pourrais rire fort, mais j’ai le sourire de Mickey Mouse
Je détruirais l’amour

Je me réveille au petit matin gris et je me saisis de mon cœur
Est-ce que quelque chose bat encore là-dedans, aurais-je encore de la chance ?
Ou peut-être que c’est déjà fini pour moi, parce que j’ai des chaussures cirées
Vers la mort, un manège, ce même matin absurde