Lyrics and translation Piotr Rogucki - Legenda O Próżności

Legenda O Próżności

Zadumała się dziewczyna
Nad swoją urodą
Co tu robić Panie Boże,
żeby zostać młodą.
Co tu robić Panie Boże,
żeby zostać młodą.

Niepokorna, roześmiana
Pójść nie chciała iść za Pana
Ten obwiesił się na drzewie
Bóg go teraz nie chce w niebie
Bóg go teraz nie chce w niebie
Co dnia jeszcze przed świtaniem
Wychodziła na rozstaje
Przed kapliczką tam błagała
Co by młodość wieczną miała
Co by młodość wieczną miała

Pan Bóg głuchy na próżności
Lico zmarszył jej w starości
Szatanowi niosła duszę
"Więczną mieć urodę musze"
"Więczną mieć urodę musze"

Tamten zgodził się od razu
Krwią cyrograf kazał mazać
Daję Ci młodość
Bez pytania
Do pierwszego-go-go-go
Zakochania
Dziewka srodzę się zaśmiała
Bo w serduszku kamień miała
Wzięła młodość i do wczoraj
Przeglądała się w jeziorach
Wzięła młodość i do wczoraj
Gdy goluśki wylozł z wody
Dumny młodzian, cud urody
W sercu jej roztopił kamień
Pokochała go
Na amen

Nie spostrzegła nic jak cała
Śmierci się podobna stała.
Rotrwoniła miłość ziemską
Odsprzedała przeniebieską.

Легенда о тщеславии

Задумалась девушка однажды,
Над своею красотой несказанной.
Что же делать, Господи, скажи,
Чтобы молодость мою продлить, покажи?
Что же делать, Господи, скажи,
Чтобы молодость мою продлить, покажи?

Смеется, непокорная такая,
Замуж не пошла, любовь отвергая.
А тот, другой, на дереве повис,
Бог его теперь не пустит в райский низ.
Бог его теперь не пустит в райский низ.
Каждый день еще до рассвета,
Выходила на перекресток, где света
Нет почти, и пред часовенкой моля,
Вечной молодости для себя желала.
Вечной молодости для себя желала.

Бог же глух к тщеславию людскому,
Лик ее покрылся старостью земною.
Дьяволу несла она свою then душу,
"Вечно молодой быть я желаю, слышишь?"
"Вечно молодой быть я желаю, слышишь?"

Тот, лукавый, согласился в тот же час,
Кровью договор подписать приказал сейчас.
Дарую тебе молодость,
Без всяких вопросов,
До первого-го-го-го
Твоего влюбления большого.
Девушка, хохоча, отвечала,
Ведь в сердце своем лишь камень скрывала.
Молодость взяла и до вчерашнего дня,
В озерной глади любовалась собой, дитя.
Молодость взяла и до вчерашнего дня,
Когда из воды вышел юноша, словно заря,
Красавец надменный, чудо из чудес,
В ее сердце камень растопил, как лес
Полюбила его
Навсегда.

Не заметила, как, подобно печали,
Смерти облик приобрела, словно в дали.
Растратила любовь свою земную,
Продав небесную, как ненужную.