Текст песни Þeir heilags dóms hirðar - Árstíðir lífsins

Þeir heilags dóms hirðar, Þorvaldr Konráðsson inn víðfǫrli ok Stefnir Þorgilsson, lærðir dróttins hirðmenn sǫgðu hjálma buru mjǫk af þeirri fornu ok miskunnríku trú.
Lagar mána askr tók trú, fengu allir skírn ok reistu svá patres dei píslar mark.
En sem þeir ferðask snævi þakin lǫnd villutrúar mæta þau herskáru andstefni.
Hildi var heygð er dróttins liði var meinat at vera.
Bestlu rúðs forsar hoggnir ok ins hvíta krists menn af landi hraktir.
Eru þetta endalok tímans í synd ok valdleysi gegn Loka?
Hú-mit dregr fram drýsla með hvapta hvítgeira, beitta sem vígleiptr, kalda hvítvǫllu rauða sem glóandi álfrǫðul ok tanna hvarf jafn ógeðfellt sem galdra smiðja elds heima.
En at Gautavík í Berufirði hvar hið gamla bú brann til Gauts vina, þar Kristni stýrir ok Klerkageymir eru sendir af Rauma Grundu lands stýranda.
Skulu þeir gefa ormsins búk nýja trú ok siði.
Á helgum degi Mikjáls erki engils tók Síðu-Hallr við skírn.
Armdrósar eisu élrunnr kynnti nokkrum arinkjólum sem eggmóts ljós ǫllum um land allt ina nýju trú, en er neyddr til hólmgǫngu við Þorkel frá Stafafelli.
Aðeins Krists marks makt gat geira lundr vegit heiðingjann en á þó meira bǫl í vændum.
Fórn mikla gjǫrði Galdra-Héðinn sem ok lagði Unfress ǫ'rr sem hann reið yfir Mýrdalssanda.
Á Viðblinda galtar svalteigarrafi birtask kvíðvænlegir undirheimar.
Yfirborð þundar beðja opnask ok gleypir heilann Niðar Vargs Lunds þrumseila Várar hval en leyfir dróttins vin til lífs.
Þá lostar kuldans hungraða hjǫr eptir Þorvaldi inum veila.
Hregg-Mímir liggr á orms váða eiðu frammi fyrir ýta dróttins ástvinar axlar fót.
Ryðfjónar gekk reynir randa suðr á landi beðs í boenar smiðju Baldrs sig-tólum halda; siðreynir lét síðan snjallr morðhamar gjalla hauðrs í hattar steðja hjaldrs Vetrliða skaldi.
En hafskíðsstafr gefr sína bǫrðu braut til Ránar at Búlandsnesi.
Steinunn Refsdóttir, móðir Hofgarða-Refs Gestssonar lét sitt svarðar land fljúga af brand-askers Fálkni.
Braut fyr bjǫllu gæti bǫnd rǫ'ku Val Strandar mǫgfellandi mellu mǫ'stalls vísund allan; hlífðit Kristr, þás kneyfði knǫrr, málmfeta varrar; lítt hykk at goð gætti Gylfa hreins at einu.
Þórr brá Þvinnils dýri Þangbrands ór stað lǫngu, hristi búss ok beysti barðs ok laust við jǫrðu; munat skíð um sæ síðan sundfært Atals grundar, hregg því at hart tók leggja.