Текст и перевод песни Coma - Jest to we mnie

Jest to we mnie

Za szeregami kikutów wyschniętej trawy i chwastów,
Za rozłożystym i wysuszonym krzakiem malin,
Leżała piaszczysta, musztardowa droga,
Po której co raz to przechodzili w jedną lub drugą stronę ludziska,
Podlotki, pary z dziećmi, starszy sąsiad,
Co go poznałem po spodniach w ostry kant, w ostry błękit,
W drodze do kościoła, w drodze z powrotem, wznosząc kurz.

Za tymi krzakami, na kocu w kratę, w gorącym słońcu sierpnia,
W tym cholernym niedzielnym upale leżałem i miałem cię obok,
A kiedy lekko unosiłem głowę, mogłem zobaczyć
Opalone łydki, zakurzone spodnie musztardowe
Buty, koła, łeb wielkiego psa co dyszał i widziałem,
Lecz oni nas widzieć nie mogli.

Miałaś spódnicę dżinsową, nową, zakupioną na rynku Górniak
Podciągniętą wysoko na brzuch
Tu biały pępek tajemny gdzie bałem się wkładać palec
Bo czułem, że wchodzę do środka, co boli, tkwił.
Skrojony z miękkich części biały łuk podbrzusza lśnił
Triumfalny i śpiewał hymn wewnętrznych twoich krain.
Na cienkich spranych majteczkach, takich dziecięcych, bawełnianych
Wysychała, powolutku
Plamka
Krwi

Echo dzwonów Jasnogórskiej, głosy dalszych przekleństw
Krzątanina świerszczy i tuż przy uchu twój oddech
Dźwięki ostro wycięte i osadzone w ciszy jak w pierścionku ze szkiełkami
Który kupiłem ci wcześniej i z których już jedno wypadło,
A inne żółte, niebieskie na brudnym paluszku od malin
W tej ciszy wrzynały się w pamięć.

W twoją się właśnie pierś zapadły
Dzwony Jasnogórskiej.
Ogromnej stali dźwięk,
Skondensowany metaliczny chrzęst
Co wyrżnął był
Po schodach południa w tę otchłań
Gdzie chłód tkwił na dnie i syczał,
Obcy chłód stalowy,
Widziałem zręby cienia,
Wilgotny bolesny niemy załom cienia
Skąd wyłaniały się przeciwne rzeczy
W tej małej piersi przecież jeszcze zmieszane razem
Aż tam z oddali z wątłego środeczka Echo
Wzbiło się, wzmogło i strzeliło łkaniem
Wybiło, rzygnęło, wybuchło
Na zewnątrz
Z nim ten chłód i ten szloch i pytanie,
Gdy trząsłem się zły nad tobą,
Dlaczego tak płaczesz kochanie?
Dlaczego Tak Płaczesz Kochanie?!
Krzyczałem.

A ona zapadła się mocniej jeszcze
Skręciła w literkę es
Skręciła w znak zapytania
Kolana skuliła wciągnęła pod pierś
Rękami objęła kolana
I wyła... jak pies
Przepraszam kochany,
Przepraszam,
Płakała mi małym "a",
Gdy nagle poczułam, że tracę...
Trzykrotnym zerwanym "e",
Że nie mam już Tego ze sobą
Upadłam kochany w cień,
Ten, w którym wszystko się miele
Ten, w którym wszystko się splata
I wiedz, że nie chodzi o ciebie,
Lecz o coś co wykracza...
To wielkie kochany w środku
Czego...
Nie umiem nazwać

To we mnie wrasta
Ze mnie wyrasta
I jest to we mnie
I poza mnie
A ja jestem weń

Zaśmiałem się z ulgą
I rzekłem
Wariatka

C'est en moi

Derrière les rangées de souches d'herbe sèche et de mauvaises herbes,
Derrière le buisson de framboises étalé et desséché,
S'étendait un chemin de sable couleur moutarde,
Sur lequel passaient sans cesse des gens dans un sens ou dans l'autre,
Des adolescents, des couples avec des enfants, le vieux voisin,
Que j'ai reconnu à son pantalon à la coupe nette, d'un bleu vif,
En route pour l'église, en retour, soulevant de la poussière.

Derrière ces buissons, sur une couverture à carreaux, sous le soleil brûlant d'août,
Dans cette chaleur infernale du dimanche, je me suis allongé et tu étais à côté de moi,
Et lorsque je relevais légèrement la tête, je pouvais voir
Tes mollets bronzés, ton pantalon couleur moutarde poussiéreux
Tes chaussures, tes roues, la tête d'un grand chien qui haletait et je voyais,
Mais ils ne pouvaient pas nous voir.

Tu portais une jupe en jean, neuve, achetée au marché Górniak
Tirée haut sur ton ventre
Ce nombril blanc et mystérieux où j'avais peur de mettre mon doigt
Car je sentais que j'entrais à l'intérieur, ce qui faisait mal, restait.
L'arc blanc de ton bas-ventre, taillé dans des parties douces, brillait
Triomphant et chantait l'hymne de tes terres intérieures.
Sur tes fines culottes délavées, comme celles des enfants, en coton
Séchait, lentement
Une tache
De sang

L'écho des cloches de Jasna Góra, les voix des malédictions lointaines
Le grésillement des grillons et près de ton oreille, ton souffle
Des sons tranchés et fixés dans le silence comme dans une bague en verre
Que je t'ai achetée plus tôt et dont l'un est déjà tombé,
Et les autres jaunes, bleus, sur ton doigt sale de framboises
Se gravaient dans ma mémoire dans ce silence.

Dans ta poitrine, ils se sont justement enfoncés
Les cloches de Jasna Góra.
Le son de l'acier immense,
Le grincement métallique condensé
Qui s'était frayé un chemin
Par les escaliers du midi dans cet abîme
Où la fraîcheur persistait au fond et sifflait,
Une froideur étrangère et d'acier,
Je voyais les contours de l'ombre,
Un pli d'ombre humide, douloureux et muet
D'où émergeaient des choses contraires
Dans cette petite poitrine, pourtant encore mélangées
Jusqu'à ce que de loin, de ton cœur faible, l'écho
Se soit élevé, intensifié et a tiré un sanglot
A jailli, a vomi, a explosé
Vers l'extérieur
Avec lui, cette froideur et ce sanglot et cette question,
Alors que je tremblais en colère contre toi,
Pourquoi pleures-tu comme ça, mon amour ?
Pourquoi Tu Pleures Comme Ça, Mon Amour ?
J'ai crié.

Et elle s'est enfoncée encore plus profondément
S'est recroquevillée en un "S"
S'est recroquevillée en un point d'interrogation
A ramené ses genoux à sa poitrine
A entouré ses genoux de ses bras
Et a hurlé... comme un chien
Pardon, mon chéri,
Pardon,
Elle m'a pleuré avec un petit "a",
Quand j'ai soudainement senti que je perdais...
Avec un "e" cassé répété trois fois,
Que je n'avais plus Cela avec moi
Je suis tombée, mon chéri, dans l'ombre,
Celui où tout se broie
Celui où tout s'entremêle
Et sache que ce n'est pas toi,
Mais quelque chose qui dépasse...
C'est grand, mon chéri, à l'intérieur
Ce...
Je ne peux pas le nommer

C'est en moi qui grandit
Qui pousse de moi
Et c'est en moi
Et au-delà de moi
Et je suis en lui

J'ai ri de soulagement
Et j'ai dit
Folle